การศึกษาเชิงวิเคราะห์คำประสมแบบกริยา-นามในภาษาจีนกลาง

Abstract

วิทยานิพนธ์ฉบับนี้ มุ่งที่จะศึกษาลักษณะเฉพาะและข้อจำกัดของคำกริยาประสมแบบกริยา-นาม รวมถึงการวิเคราะห์ลักษณ์ของหน่วยคำภายใน การเติมกรรม ประเภทของกรรม และลักษณะการขยายคำในคำกริยาประสมเหล่านี้ ผลการวิจัยสรุปได้ว่าคำกริยาประสมแบบกริยา-นามแต่ละคำจะต้องมีส่วนประกอบ 2 ส่วน คือ หน่วยคำกริยา และหน่วยกรรม โดยส่วนประกอบแต่ละส่วนอาจเป็นหน่วยคำอิสระหรือเป็นหน่วยคำไม่อิสระก็ได้ ในการศึกษาครั้งนี้จะเน้นเฉพาะหน่วยกรรมที่เป็นคำนามเท่านั้น เนื่องจากมีปริมาณมากกว่าหน่วยกรรมชนิดอื่น คำกริยาประสมแบบกริยา-นามมีข้อจำกัดที่แตกต่างจากคำกริยาทั่วไป คือ ส่วนใหญ่จะไม่มีกรรมตามหลัง เนื่องจากหน่วยกรรมภายในของคำกริยาประสมมีความหมายเกี่ยวกับบุคคลหรือสิ่งของที่รับหรือเกี่ยวข้องกับการกระทำนั้นอยู่แล้ว แต่เนื่องจากภาษาจีนกลางมีวิวัฒนาการมาตลอด จึงทำให้คำกริยาประสมบางคำในปัจจุบันนี้สามารถเติมกรรมตามหลังได้ และในเรื่องลักษณะการขยายคำของคำกริยาเหล่านี้พบว่า หน่วยเสริมแทรกที่นำมาแทรกมีอยู่หลายประเภท และหน่วยเสริมแทรกแต่ละประเภทมีความหมายและความสัมพันธ์กับหน่วยคำภายในคำกริยาประสมแตกต่างกันไป งานวิจัยแบ่งออกเป็น 6 บท คือ บทที่ 1 เป็นบทนำ กล่าวถึงความมุ่งหมายและขอบเขตของการวิจัย บทที่ 2 ว่าด้วยลักษณะทั่วไป การแบ่งประเภทของคำ การแบ่งหมวดย่อยของคำจากโครงสร้างภายใน รวมถึงสถิติของปริมาณคำกริยาประสมแบบกริยา-กรรม บทที่ 3 และ 4 เป็นการศึกษาและวิเคราะห์การเติมกรรม หน่วยเสริมแทรกกลางคำ และรูปแบบการขยายคำของคำกริยาประสมแบบกริยา-นาม โดยจำแนกตามลักษณะส่วนประกอบหน้าที่ และความหมายพร้อมทั้งยกตัวอย่างประโยคประกอบ บทที่ 5 เป็นการศึกษาเปรียบเทียบคำกริยาประสมแบบกริยา-นามในภาษาจีนและภาษาไทย บทสุดท้ายเป็นการสรุปผลการวิจัยเกี่ยวกับเนื้อหาหลักของคำกริยาประสมแบบกริยา-กรรม การเติมกรรม การขยายคำและการเปรียบเทียบคำกริยาประสมเหล่านี้ในภาษาจีนและภาษาไทย รวมถึงเสนอประเด็นที่น่าสนใจเกี่ยวกับกลุ่มคำกริยาประสมแบบกริยา-นามที่สามารถเติมกรรมได้ในระยะเวลาต่อมา การศึกษาวิวัฒนาการของคำกริยาประสมแบบกริยา-นามจากสื่อสิ่งพิมพ์ และการเปรียบเทียบลักษณะร่วมด้านความหมายที่เกิดขึ้นของคำกริยาประสมแบบกริยา-นามในภาษาจีนและภาษาไทย ทั้งนี้เพื่อผู้สนใจจะได้ศึกษาและค้นคว้าต่อไป