การปนภาษาอังกฤษในภาษาไทยกับทัศนคติทางภาษาของบุคคลต่างชั้นอาชีพ

Abstract

งานวิจัยนี้มีจุดประสงค์เพื่อวิเคราะห์ พฤติกรรมการปนภาษาอังกฤษในภาษาไทย และความสัมพันธ์ระหว่างพฤติกรรมดังกล่าวกับตัวแปรสังคม ซึ่งได้แก่ ชั้นอาชีพ และทัศนคติทางภาษา ทัศนคติทางภาษาแบ่งเป็น 2 ประเภท คือ ทัศนคติต่อภาษาอังกฤษ และทัศนคติต่อการปนภาษา กลุ่มประชากรเป็นบุคลากรในโรงแรมที่มีชื่อเสียงในกรุงเทพมหานคร 4 แห่งจำนวน 41 คน ได้จากการสุ่มตัวอย่างแบบเฉพาะเจาะจง วิธีการเก็บข้อมูลใช้การสัมภาษณ์ซึ่งเปิดโอกาสให้ผู้บอกภาษาพูดเกี่ยวกับหัวข้อต่างๆ งานวิจัยนี้มีสมมติฐานว่า มีสหสัมพันธ์ในทางบวกระหว่างชั้นอาชีพ พฤติกรรมการปนภาษา และทัศนคติต่อภาษา กล่าวคือ บุคคลที่อยู่ในชั้นอาชีพที่สูงจะมีพฤติกรรมการปนภาษามากและมีทัศนคติทางบวกต่อภาษาด้วย ผลการศึกษาพบว่า บุคลากรโรงแรมปนภาษาอังกฤษในภาษาไทยทั้งด้านการออกเสียงและการใช้คำกล่าวโดยรวมพฤติกรรมการปนภาษาจะมีประมาณสามครั้งครึ่งจากจำนวนข้อความประมาณ 3-4 บรรทัด เมื่อเปรียบเทียบพฤติกรรมการปนภาษาในแต่ละระดับชั้นอาชีพพบว่า ชั้นอาชีพการจัดการชั้นอาชีพหัวหน้างาน ชั้นอาชีพที่อาศัยความชำนาญเฉพาะมีพฤติกรรมการปนภาษาไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ส่วนชั้นอาชีพที่อาศัยความชำนาญเฉพาะครึ่งเดียวมีพฤติกรรมการปนภาษาน้อยที่สุด ในด้านความสัมพันธ์ระหว่างพฤติกรรมการปนภาษากับทัศนคติทางภาษาพบว่า พฤติกรรมการปนภาษากับทัศนคติต่อภาษาอังกฤษมีสหสัมพันธ์กันในทางบวก กล่าวคือ บุคคลที่ชอบภาษาอังกฤษมากจะพูดปนภาษามากกว่าบุคคลที่ชอบภาษาอังกฤษในระดับปานกลาง ส่วนความสัมพันธ์ระหว่างพฤติกรรมการปนภาษากับทัศนคติต่อการปนภาษานั้นพบว่า ทัศนคติต่อการปนภาษามีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมการปนภาษาในทางบวกเฉพาะในชั้นอาชีพที่สูงสุด (ชั้นอาชีพการจัดการ) และต่ำสุด (ชั้นอาชีพที่อาศัยความชำนาญเฉพาะครึ่งเดียว) แต่ความสัมพันธ์จะเป็นแบบผกผันในชั้นอาชีพระดับกลาง (ชั้นอาชีพหัวหน้างาน) โดยภาพรวมงานวิจัยนี้สะท้อนให้เห็นว่า คนไทยทั่วไปไม่ได้รับอิทธิพลทางเสียงจากภาษาอังกฤษมากพอที่จะทำให้ระบบเสียงเปลี่ยน ส่วนด้านการใช้คำอาจกล่าวได้ว่าคนไทยมักปนคำภาษาอังกฤษที่เกี่ยวข้องกับหน้าที่การงานของตน