กลวิธีและโครงสร้างปริจเฉทของการให้คำแนะนำในภาษาไทย

Abstract

งานวิจัยนี้เป็นการศึกษาภาษาในแนววัจนปฏิบัติศาสตร์และวาทกรรมวิเคราะห์เกี่ยวกับการให้คำแนะนำในภาษาไทย ดดยมีวัตถุประสงค์ 2 ข้อ 1) เพื่อศึกษากลวิธีและโครงสร้างปริจเฉทของการให้คำแนะนำใน 2 บริบท ได้แก่ บริบทที่มีการขอคำแนะนำ และบริบทที่ไม่มีการขอคำแนะนำ 2) เปรียบเทียบกลวิะีและโครงสร้างปริจเฉทของการให้คำแนะนำในทั้ง 2 บริบทข้างต้น ข้อมูลที่ใช้ศึกษาสำหรับบริบทที่มีการขอคำแนะนำรวบรวมมาจากการรายการวิทยุที่เปิดโอกาสให้ผู้ที่กำลังประสบปัญหาโทรศัพท์เข้ามาขอคำแนะนำ และรวบรวมจากการสนทนาระหว่างเพื่อนในชีวิตประจำวันเพื่อใช้ในส่วนของบริบทที่ไม่มีการขอคำแนะนำ ในส่วนของการวิเคราะห์ข้อมูล ผู้วิจัยได้วิเคราะห์กลวิธีการให้คำแนะนำโดยใช้กรอบทฤษฎีของเจียง (Jiang,2006) และดครงสร้างปริจเฉทของการให้คำแนะนำวิเคราะห์ตามกรอบทฤษฎีของอาเบะ (Abe,2001) ผลการวิจัยพบว่า ผู้ให้คำแนะนำในทั้ง 2 บริบท จะใช้ทั้งกลวิธีแบบตรงและกลวิธีแบบอ้อม ในบางสถานการณ์ผู้ให้คำแนะนำจะใช้กลวิธีแบบตรง ได้แก่ การใช้ประโยคที่มีกริยาแสดงวัจนกรรม และการใช้ประโยคคำสั่ง ยกตัวอย่างเช่น "ฉันแนะนำว่า..." "ไปนอนเดี๋ยวนี้" แต่อย่างไรก็ตามผลการวิจัยพบว่าผู้ให้คำแนะนำจะใช้กลวิธีแบบอ้อมมากกว่าแบบตรง ดังนั้นผู้ที่ให้คำแนะนำจึงพยายามใช้รูปภาาาแบบอ้อมมากกว่าแบบตรง ดังนั้นผู้ที่ให้คำแนะนำจึงพยายามใช้รูปภาษาแบบอ้อมเพื่อที่จะลดอัตราการคุกคามหน้าของผู้ที่ถูกให้คำแนะนำ กลวิธีแบบอ้อมที่พบ เช่น การใช้รูปประโยคแสดงเงื่อนไข การใช้ประโยคที่มีกริยาช่วย เป็นต้น ในส่วนของโครงสร้างปริจเฉทพบว่า ในบริบทที่มีการขอคำแนะนำและบริบทที่ไม่มีการขอคำแนะนำประกอบไปด้วยองค์ประกอบที่เหมือนกัน 7 ส่วน ได้แก่ การกล่าวถึงปัญหา, การซักถามเกี่ยวกับปัญหา, การต่อรองเพื่อให้คำแนะเป้นที่ยอมรับ และการให้กำลังใจ โดยที่องค์ประกอบในส่วนของการให้กำลังใจเป้นลักษณะเฉพาะของการใช้ภาษาของชาวเอเชีย องค์ประกอบเดียวที่แตกต่างกันของ 2 บริบท ได้แก่ องค์ประกอบในส่วนของการต่อว่า ซึ่งจะพบแต่เฉพาะในบริบทที่ไม่มีการขอคำแนะนำ ที่เป้นเช่นนี้เนื่องมาจากว่าคู่สนทนามีความรู้จักและสนิทสนมกันมาก่อน แต่ในทางกลับกันจะไม่พบองคืประกอบในบริบทที่มีการขอคำแนะนำเนื่องมาจากคู่สนทนาไม่ได้รู้จักกันมาก่อน ดังนั้นผู้ให้คำแนะนำจึงไม่มีการต่อว่าผู้ขอคำแนะนำเนื่องจากจะเป็นการกระทำที่คุกคามหน้า