อิทธิพลของความหลงตนเอง รูปแบบความรักแบบเล่นเกม และการกระตุ้นลักษณะเน้นความสัมพันธ์ต่อการผูกมัดในความสัมพันธ์

Abstract

งานวิจัยนี้แบ่งเป็น 2 การศึกษา การศึกษาที่ 1 ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างบุคลิกภาพ แบบหลงตนเองกับการผูกมัดของคู่รัก โดยมีรูปแบบความรักแบบเล่นเกมเป็นตัวแปรส่งผ่าน ผู้ร่วมการวิจัยจำนวน 464 คน ได้วัดบุคลิกภาพแบบหลงตนเอง สอบถามเจตคติเกี่ยวกับความรัก และวัดการผูกมัดกับคู่รัก ผลการวิเคราะห์โมเดลสมการเชิงโครงสร้างพบว่า บุคลิกภาพแบบหลงตนเองสามารถทำนายการผูกมัดในความสัมพันธ์ได้ โดยบุคลิกภาพแบบหลงตนเองไม่มีอิทธิพลทางตรงต่อการผูกมัด แต่มีอิทธิลทางอ้อมผ่านรูปแบบความรักแบบเล่นเกม อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .001 การศึกษาที่ 2 ศึกษาวิธีการกระตุ้นให้บุคคลที่มีบุคลิกภาพแบบหลงตนเอง มีการผูกมัดต่อคู่รักเพิ่มขึ้นด้วยการกระตุ้นลักษณะเน้นความสัมพันธ์ กลุ่มตัวอย่าง จำนวน 160 คนถูกสุ่มเข้าสู่เงื่อนไขการทดลอง ผลการวิจัยพบว่า การกระตุ้นลักษณะเน้นความสัมพันธ์ ทำให้ทั้งผู้ที่มีบุคลิกภาพแบบหลงตนเองสูงและต่ำ มีการผูกมัดกับคู่ของตนมากกว่าการไม่กระตุ้น อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และ .001 ตามลำดับ ผลที่น่าสนใจคือ การกระตุ้นลักษณะเน้นความสัมพันธ์ทำให้ผู้ที่มีบุคลิกภาพแบบหลงตนเองสูงมีการผูกมัดมากกว่า ผู้ที่มีบุคลิกภาพแบบหลงตนเองต่ำอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .001 งานวิจัยนี้เป็นงานแรกในประเทศไทยที่พยายามหาแนวทางทำให้คนหลงตนเองมีการผูกมัดกับคู่รักของตนมากขึ้น