ความสัมพันธ์ระหว่างความพึงพอใจในการดำเนินชีวิตกับการรับรู้ ต่อความเจ็บป่วยของผู้ป่วยโรคข้ออักเสบ

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีจุดประสงค์เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างความพึงพอใจในการดำเนินชีวิตกับการรับรู้ต่อความเจ็บป่วยของผู้ป่วยโรคข้ออักเสบที่มี เพศ อายุ และระดับการศึกษาที่แตกต่างกัน ตัวอย่างประชากรที่ใช้ในการวิจัยเป็นผู้ป่วยโรคข้ออักเสบ ชนิด ข้อเสื่อม และข้ออักเสบรูมาตอยด์ จำนวน 222 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยเป็นแบบสัมภาษณ์ที่ผู้วิจัยสร้างขึ้นเอง เพื่อวัดความพึงพอใจในการดำเนินชีวิต 5 ด้าน ได้แก่ ความพึงพอใจด้านองค์ประกอบในการดำเนินชีวิต ความพึงพอใจด้านร่างกาย ความพึงพอใจด้านสัมพันธภาพกับบุคคลอื่น ความพึงพอใจด้านการงาน และความพึงพอใจด้านการพักผ่อนหย่อนใจ และแบบวัดการรับรู้ต่อความเจ็บป่วย 4 ชนิด ได้แก่ ความรุนแรงของความเจ็บปวด ความเสื่อมสมรรถภาพของอวัยวะ ความสำนึกในคุณค่าของตนเอง และความรู้สึกซึมเศร้า การวิเคราะห์ข้อมูล โดยใช้สหสัมพันธ์คาโนนิคอล สรุปผลการวิจัยดังนี้ สหสัมพันธ์คาโนนิคอลระหว่างกลุ่มตัวแปรความพึงพอใจในการดำเนินชีวิตกับกลุ่มตัวแปรการรับรู้ต่อความเจ็บป่วย ของทุกกลุ่มตัวอย่างประชากรมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 ทุกค่า และค่าสหสัมพันธ์ของแต่ละกลุ่มที่มีได้สูงสุด สรุปผลได้ดังนี้ 1. ค่าสัมพันธ์ที่มีได้สูงสุดของกลุ่มตัวอย่างประชากรรวมเท่ากับ .80 และตัวแปรที่มีน้ำหนักมากที่สุดของ 2 กลุ่ม ในการอธิบายความสัมพันธ์ คือ ความพึงพอใจด้านองค์ประกอบในการดำเนินชีวิต ความพึงพอใจด้านการพักผ่อนหย่อนใจ ความสำนึกในคุณค่าของตนเอง และความรู้สึกซึมเศร้า 2. ค่าสหสัมพันธ์ที่มีได้สูงสุดของกลุ่มตัวอย่างประชากรเพศชายเท่ากับ .78 และตัวแปรที่มีน้ำหนักมากที่สุดของ 2 กลุ่ม ในการอธิบายความสัมพันธ์นี้ คือ ความพึงพอใจด้านการงาน ความพึงพอใจด้านการพักผ่อนหย่อนใจ และความรู้สึกซึมเศร้า 3. ค่าสหสัมพันธ์ที่มีได้สูงสุดของกลุ่มตัวอย่างประชากรเพศหญิงเท่ากับ .81 และตัวแปรที่มีน้ำหนักมากที่สุดของ 2 กลุ่มในการอธิบายความสัมพันธ์ คือ ความพึงพอใจด้านองค์ประกอบในการดำเนินชีวิต ความพึงพอใจด้านการพักผ่อนหย่อนใจ ความรุนแรงของความเจ็บปวด และความรู้สึกซึมเศร้า 4. ค่าสหสัมพันธ์ที่มีได้สูงสุดของกลุ่มตัวอย่างประชากรที่มีอายุ 20 – 40 ปี เท่ากับ .80 และตัวแปรที่มีน้ำหนักมากที่สุดของ 2 กลุ่ม ในการอธิบายความสัมพันธ์ คือ ความพึงพอใจด้านองค์ประกอบในการดำเนินชีวิต และความรู้สึกซึมเศร้า 5. ค่าสหสัมพันธ์ที่มีได้สูงสุดของกลุ่มตัวอย่างประชากรที่มีอายุ 41 – 65 ปี เท่ากับ .81 ตัวแปรที่มีน้ำหนักมากที่สุดของ 2 กลุ่มในการอธิบายความสัมพันธ์ คือ ความพึงพอใจด้านการพักผ่อนหย่อนใจ ความรุนแรงของความเจ็บปวด และความสำนึกในคุณค่าของตนเอง 6. ค่าสหสัมพันธ์ที่มีได้สูงสุดของกลุ่มตัวอย่างประชากรระดับประถมศึกษาและต่ำกว่าเท่ากับ .80 ตัวแปรที่มีน้ำหนักมากที่สุดของ 2 กลุ่ม ในการอธิบายความสัมพันธ์นี้ คือ ความพึงพอใจด้านองค์ประกอบในการดำเนินชีวิต ความพึงพอใจด้านการพักผ่อนหย่อนใจ ความรุนแรงของความเจ็บปวด และความรู้สึกซึมเศร้า 7. ค่าสหสัมพันธ์ที่มีได้สูงสุดของกลุ่มตัวอย่างประชากรระดับมัธยมศึกษาขึ้นไปเท่ากับ .81 ตัวแปรที่มีน้ำหนักมากที่สุดของ 2 กลุ่ม ในการอธิบายความสัมพันธ์นี้คือ ความพึงพอใจด้านร่างกาย ความพึงพอใจด้านการพักผ่อนหย่อนใจ ความเสื่อมสมรรถภาพของอวัยวะ และความรู้สึกซึมเศร้า