แบบการเรียนของนิสิตจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

Abstract

วัตถุประสงค์ของการวิจัย การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาแบบการเรียนของนิสิตจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เปรียบเทียบแบบการเรียนของนิสิตที่มีเพศ ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน ระดับชั้นปี สาขาวิชาที่ต่างกัน และหาความสัมพันธ์ระหว่างแบบการเรียน 6 แบบ สมมติฐานของการวิจัย สมมุติฐานของการวิจัยครั้งนี้คือ นิสิตที่มีผลสัมฤทธิทางการเรียนต่างกัน มีแบบการเรียนแตกต่างกัน นิสิตที่ศึกษาในระดับชั้นปีต่างกัน มีแบบการเรียนแตกต่างกัน และนิสิตที่ศึกษาในสาขาวิชาต่างกันมีแบบการเรียนแตกต่างกัน วิธีดำเนินการวิจัย การวิจัยครั้งนี้ เป็นการวิจัยแบบสำรวจ กลุ่มตัวอย่างประชากรเป็นนิสิตจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ใน 4 สาขาวิชา คือสาขาวิทยาศาสตร์บริสุทธิ์ สาขาวิทยาศาสตร์ประยุกต์ สาขาสังคมศาสตร์ และสาขามนุษยศาสตร์ โดยการสุ่มตัวอย่างแบบแยกประเภท (Stratified Random Sampling) จำนวน 750 คน ได้รับแบบวัดกลับคืน 677 คน คิดเป็นร้อยละ 80.26 เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยเป็นแบบวัดแบบการเรียนของนิสิตแบบมาตรส่วนประเมินค่า (Rating Scale) ซึ่งผู้วิจัยได้แปลและดัดแปลงมาจากแบบวัดแบบการเรียนของนิสิต (Student Learning Styles Questionnaire) สร้างโดยกราส์ชา และไรช์แมน (Grasha and Reichman) ใช้วัดแบบการเรียน 6 แบบคือ แบบอิสระ (Independent) แบบหลีกเลี่ยง (Avoidance) แบบร่วมมือ (Collaborative) แบบพึ่งพา (Dependent) แบบแข่งขัน (Competitive) และแบบมีส่วนร่วม (Participant) แบบวัดแบบการเรียนมีความเที่ยง .785 การวิเคราะห์ข้อมูลใช้วิธีการหาค่าร้อยละ (Percent) หาค่าเฉลี่ย (X̅) ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน (S.D.) ค่าสูงสุด (Maximum) ค่าต่ำสุด (Minimum) ที-เทสท์ (t-test) วิเคราะห์ความแปรปรวน (ANOVA) การทดสอบรายคู่โดยวิธีของเชฟเฟ่ (Scheffé) ค่าสหสัมพันธ์ของเพียร์สัน (Pearson Product Moment Correlation Coefficient) สรุปผลการวิจัย 1. นิสิตจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยชอบแบบการเรียน 4 แบบ คือชอบแบบการเรียนแบบร่วมมือค่อนข้างสูง ชอบแบบการเรียนแบบมีส่วนร่วม แบบพึ่งพา แบบอิสระ อยู่ในระดับปานกลาง ไม่ชอบแบบการเรียนแบบหลีกเลี่ยงและแบบแข่งขัน 2. นิสิตเพศชายและเพศหญิงมีแบบการเรียนแบบอิสระ แบบพึ่งพา แบบมีส่วนร่วมแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญ กล่าวคือ นิสิตเพศชายชอบแบบการเรียนแบบอิสระสูงกว่านิสิตหญิงอย่างมีนัยสำคัญที่ระดับ .01 นิสิตหญิงชอบแบบการเรียนแบบพึ่งพาและแบบมีส่วนร่วมสูงกว่านิสิตชายอย่างมีนัยสำคัญที่ระดับ .05 และ .01 ตามลำดับ 3. นิสิตที่มีผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนสูง และนิสิตที่มีผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนต่ำมีแบบการเรียนแบบมีส่วนร่วม และแบบร่วมมือแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญ กล่าวคือ นิสิตที่มีผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนสูงชอบแบบการเรียนแบบร่วมมือและแบบมีส่วนร่วมสูงกว่านิสิตที่มีผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนต่ำอย่างมีนัยสำคัญที่ระดับ .05 และ .01 ตามลำดับ 4. นิสิตที่ศึกษาในระดับชั้นปีต่างกัน มีแบบการเรียน แบบพึ่งพาแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญที่ระดับ .05 กล่าวคือ นิสิตชั้นปีที่หนึ่ง ชอบแบบการเรียนแบบพึ่งพามากกว่าชั้นปีอื่น ๆ และนิสิตชั้นปีที่สี่ชอบแบบการเรียนแบบพึ่งพาน้อยที่สุด 5. นิสิตที่ศึกษาในสาขาวิชาต่างกัน มีแบบการเรียนแบบอิสระ แบบพึ่งพาและแบบมีส่วนร่วมแตกต่างกัน อย่างมีนัยสำคัญที่ระดับ .01, .05 และ .01 ตามลำดับ 6. มีความสัมพันธ์ระหว่างแบบการเรียนส่วนใหญ่ในทางบวก แต่มีความสัมพันธ์ค่อนข้างต่ำ ยกเว้นแบบการเรียนแบบมีส่วนร่วมกับแบบร่วมมือ มีความสัมพันธ์กันในระดับปานกลาง แบบการเรียนแบบหลีกเลี่ยงและแบบร่วมมือ แบบการเรียนแบบหลีกเลี่ยงกับแบบมีส่วนร่วม มีความสัมพันธ์กันในทางลบ ข้อเสนอแนะ จากผลการวิจัย ผู้วิจัยได้เสนอแนะว่า ในการจัดการเรียน การสอนควรเน้นการเรียนการสอนที่ส่งเสริมให้นิสิตได้ทำกิจกรรมร่วมกัน การทำงานเป็นกลุ่มมากว่ารายบุคคล เปิดโอกาสให้นิสิตผู้เรียนได้มีส่วนร่วมในการเรียนการสอนให้มาก และควรให้ความสนใจ เอาใจใส่นิสิตชั้นปีที่หนึ่งให้มากเป็นพิเศษ เพื่อจะได้สนับสนุนให้นิสิตได้พัฒนาศักยภาพได้เต็มที่