ผลของการสอนโดยใช้ตัวแบบในการพัฒนาทักษะชีวิตต่อพฤติกรรมการป้องกันการติดเชื้อเอชไอวีของนักเรียนจ่าพยาบาลทหารเรือ

Abstract

การวิจัยครั้งนี้ใช้แบบแผนการวิจัยกึ่งทดลองแบบสองกลุ่มวัดผลก่อนและหลังการทดลองมีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เปรียบเทียบพฤติกรรมการป้องกันการติดเชื้อเอชไอวีของนักเรียนจ่าพยาบาลทหารเรือระหว่างก่อนและหลังการได้รับการสอนโดยใช้ตัวแบบในการพัฒนาทักษะชีวิตและ 2) เพื่อเปรียบเทียบพฤติกรรมการป้องกันการติดเชื้อเอชไอวีของนักเรียนจ่าพยาบาลทหารเรือระหว่างกลุ่มทดลองที่ได้รับการสอนโดยใช้ตัวแบบในการพัฒนาทักษะชีวิตกับกลุ่มเปรียบเทียบที่ได้รับการสอนโดยการศึกษาด้วยตนเอง กลุ่มตัวอย่างคือนักเรียนจ่าพยาบาลทหารเรือ ชั้นปีที่ 2 โรงเรียนพยาบาล สังกัดกรมแพทย์ทหารเรือ จำนวน 48 คน และสุ่มอย่างง่ายโดยการจับสลากเลือกนักเรียนแต่ละคู่แล้วสุ่มเป็นกลุ่มทดลอง 24 คน และกลุ่มเปรียบเทียบ 24 คน กลุ่มทดลองเป็นกลุ่มนักเรียนจ่าพยาบาลทหารเรือที่ได้รับการสอนโดยใช้ตัวแบบในการพัฒนาทักษะชีวิต กลุ่มเปรียบเทียบคือกลุ่มที่ได้รับการสอนโดยการศึกษาด้วยตนเองโดยได้รับการแจกแผ่นพับและเอกสารประกอบเรื่องพฤติกรรมการป้องกันการติดเชื้อเอชไอวี เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้ได้แก่ แบบวัดพฤติกรรมการป้องกันการติดเชื้อเอชไอวีและแผนการสอน 4 ชุด คือ แผนการสอนการเสริมสร้างความรู้ ความเข้าใจเกี่ยวกับการมีพฤติกรรมการป้องกันการติดเชื้อเอชไอวีที่เหมาะสม การพัฒนาทักษะการคิดอย่างมีวิจารณญาณ การพัฒนาทักษะการตัดสินใจและการพัฒนาทักษะการปฏิเสธ ค่าความเที่ยงของแบบวัดพฤติกรรมการป้องกันการติดเชื้อเอชไอวี เท่ากับ .79 วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติทดสอบที (t-test) ผลการวิจัยพบว่า 1. พฤติกรรมการป้องกันการติดเชื้อเอชไอวีของนักเรียนจ่าพยาบาลทหารเรือกลุ่มทดลองที่ได้รับการสอนโดยใช้ตัวแบบในการพัฒนาทักษะชีวิตหลังการทดลอง (X̅=37.66) สูงกว่าก่อนการทดลอง (X̅=32.08) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 2. พฤติกรรมการป้องกันการติดเชื้อเอชไอวีของนักเรียนจ่าพยาบาลทหารเรือกลุ่มทดลองที่ได้รับการสอนโดยใช้ตัวแบบในการพัฒนาทักษะชีวิต (X̅=37.66) สูงกว่าคะแนนหลังการทดลองของกลุ่มเปรียบเทียบที่ได้รับการสอนโดยศึกษาด้วยตนเอง (X̅=34.12) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05