การศึกษาความคิดเห็นของนายจ้างและลูกจ้าง ของอุตสาหกรรมขนาดกลางและขนาดเล็ก ในเขตกรุงเทพมหานคร เกี่ยวกับอัตราค่าจ้างขั้นต่ำปัจจุบัน

Abstract

ค่าจ้าง เป็นเรื่องที่มีความสำคัญต่อเศรษฐกิจ สังคม และการเมืองเป็นอย่างมาก รัฐบาสลจึงได้จัดให้มีการกำหนดอัตราค่าจ้างขั้นต่ำขึ้น เพื่อเป็นหลักประกันเบื้องต้นแก่ประชากรวัยทำงานหรือลูกจ้างใร้ฝีมือที่เริ่มแรกเข้าสู่ตลาดแรงงาน และเพื่อเป็นการคุ้มครองลูกจ้างมิให้ถูกเอารัดเอาเปรียบ การปรับค่าจ้างขั้นต่ำมีผลทำให้ต้นทุนการผลิตสูงขึ้นซึ่งก่อให้เกิดผลทางตรงและทางอ้อมต่อระบบเศรษฐกิจกล่าวคือผลทางตรงทำให้ต้นทุนการผลิตของนายจ้างและรายได้ของลูกจ้างในอุตสาหกรรมขนาดกลางและขนาดเล็กสูงขึ้น ผลทางอ้อมก็คือทำให้ค่าครองชีพสูงขึ้นและมีผลกระทบต่อรายได้ของประชากรทุกอาชีพ วิทยานิพนธ์เล่มนี้ มุ่งศึกษาความคิดเห็นของนายจ้างและลูกจ้างของอุตสาหกรรมขนาดกลางและขนาดเล็กในเขตกรุงเทพมหานครที่มีต่ออัตราค่าจ้างขั้นต่ำในปัจจุบัน โดยการสัมภาษณ์และส่งแบบสอบถามไปยังนายจ้างและลูกจ้างในอุตสาหกรรมดังกล่าว และได้ศึกษาเปรียบเทียบอัตราค่าจ้างขั้นต่ำในอดีตถึงปัจจุบันกับดัชนีผู้บริโภคเพื่อพิจารณาว่าอัตราค่าจ้างขั้นต่ำที่กำหนดขึ้นนั้นเพียงพอต่อการดำรงชีพตามสมควรแก่อัตภาพของลูกจ้างหรือไม่ จากการศึกษาพบว่า การกำหนดอัตราค่าจ้างขั้นต่ำ มีผลกระทบต่อการดำเนินงานของอุตสาหกรรมต่าง ๆ อย่างมาก โดยเฉพาะทางด้านต้นทุนการผลิต ส่วนทางด้านการเข้า – ออกงานมีผลกระทบบ้าง และจากการเปรียบเทียบอัตราค่าจ้างขั้นต่ำกับดัชนีราคาผู้บริโภคพบว่ามีสัดส่วนเดียวกัน ดังนั้นอัตราค่าจ้างขั้นต่ำจึงน่าจะเพียงพอต่อการดำรงชีพตามสมควรแก่อัตภาพของลูกจ้าง กล่าวโดยสรุปได้ว่าทั้งนายจ้างและลูกจ้างมีความเห็นว่าการกำหนดอัตราค่าจ้างขั้นต่ำบังคับใช้กับอุตสาหกรรมต่าง ๆ เป็นเรื่องที่มีความจำเป็น แต่การบริหารอัตราค่าจ้างขั้นต่ำยังมีข้อบกพร่องหลายประการ อาทิ การกำหนดอัตราค่าจ้างขั้นต่ำเท่าเทียมกันในอุตสาหกรรมทุกประเภท ทุกขนาด การตรวจแรงงานที่ยังไม่ทั่วถึง และการปรับปรุงอัตราค่าจ้างขั้นต่ำบ่อยครั้ง ดังนั้นเพื่อให้การกำหนดอัตราค่าจ้างขั้นต่ำบรรลุเป้าหมายที่วางไว้ รัฐควรจัดให้มีการปรับปรุงการบริหารค่าข้างขั้นต่ำ โดยการกำหนดอัตราค่าจ้างขั้นต่ำให้แตกต่างกัน ตามประเภทและขนาดของอุตสาหกรรม มีการตรวจแรงงานอย่างทั่วถึง