ความเป็นพิษของสารกำจัดลูกน้ำชนิดเอเบทและฟิลาริโอลต่อปลาหางนกยูง Poecilia reticulata Peters และปลานิล Tilapia nilotica Linn

Abstract

การศึกษาความเป็นพิษแบบเฉียบพลันของสารกำจัดลูกน้ำเอเบทและฟิลาริโอลต่อปลาหางนกยูง Poecilia reticulata Peters และปลานิล Tilapia nilotica Linn. โดยวิธีทดสอบแบบน้ำนิ่ง (static bioassay) พบว่าพิษของฟิลาริโอลสูงกว่าเอเบทมากในปลาหางนกยูง คือค่า LC₅₀ ที่ 96 ชั่วโมง เท่ากับ 8.58 และ 210.65 ส่วนในล้านส่วนตามลำดับ ซึ่งมีค่าใกล้เคียงกับระดับเริ่มเป็นพิษของสารเคมีทั้ง 2 ชนิดคือ 8.40 และ 210.50 ส่วนในล้านส่วน ตามลำดับ ส่วนระดับปลอดภัยมีค่าเท่ากับ 0.43 และ 10.53 ส่วนในล้านส่วนตามลำดับ สำหรับปลานิลพิษของฟิลาริโอลก็สูงกว่าเอเบทเช่นกัน คือมีค่า LC₅₀ ที่ 96 ชั่วโมงเท่ากับ 13.34 และ 22.39 ส่วนในล้านส่วน ตามลำดับ ซึ่งมีค่าใกล้เคียงกับระดับเริ่มเป็นพิศของสารเคมีทั้ง 2 ชนิดคือ 13.20 และ 22.20 ส่วนในล้านส่วน ตามลำดับ ส่วนระดับปลอดภัยมีค่าเท่ากับ 0.67 และ 1.12 ส่วนในล้านส่วน ตามลำดับ การศึกษาความเป็นพิษแบบเรื้อรัง พบว่าเอเบทความเข้มข้น 1 และ 10 ส่วนในล้านส่วนและฟิลาริโอลความเข้มข้น 1.5 ส่วนในล้านส่วน ไม่มีผลต่ออัตราการตายของการเติบโตของปลานิลและปลาหางนกยูงทั้งสองเพศ (P < 0.05) สำหรับฟิลาริโอลความเข้มข้น 9 ส่วนในล้านส่วน พบว่ามีผลต่ออัตราการตายและการเติบโตของปลาหางนกยูงทั้งสองเพศ (P > 0.05) แต่ไม่มีผลต่ออัตราการตายและการเติบโตของปลานิล จากการวิเคราะห์คุณภาพน้ำ พบว่าไม่มีความตกต่างกันระหว่างกลุ่มควบคุมและกลุ่มทดลอง (P < 0.05) สรุปได้ว่าคุณภาพน้ำขณะทดลองไม่มีผลต่ออันตราการตาย การเติบโตของปลาทั้งสองชนิด