ลักษณะทางเศรษฐกิจและการเมืองของความสัมพันธ์ระหว่างสยามกับสิงคโปร์ พ.ศ. 2398 - 2461

Abstract

วิทยานิพนธ์ฉบับนี้มุ่งศึกษาปัจจัยที่นำไปสู่ความสัมพันธ์ระหว่างสยามกับสิงคโปร์ และการปรับเปลี่ยนลักษณะของความสัมพันธ์ในเวลาต่อมา โดยพิจารณาลักษณะของความสัมพันธ์ทั้งในทางเศรษฐกิจและการเมือง รวมทั้งศึกษาบทบาทของภาครัฐและนักลงทุนเอกชนที่เกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์ระหว่างสยามกับสิงคโปร์ จากการศึกษาพบว่า ความสัมพันธ์ทางเศรษฐกิจระหว่างสยามกับสิงคโปร์ทางด้านการค้าขยายตัวมากขึ้นนับตั้งแต่การทำสนธิสัญญาเบาว์ริงใน พ.ศ. 2398 โดยสิงคโปร์มีฐานะเป็นศูนย์กลางรับและส่งสินค้าระหว่างสยามกับยุโรป นอกจากนี้ การสร้างความสัมพันธ์อันดีทางการเมืองระหว่างสยามกับสิงคโปร์ในช่วงเวลาดังกล่าวยังเป็นปัจจัยหนึ่งที่ส่งเสริมให้การค้าระหว่างสยามกับสิงคโปร์ขยายตัวมากขึ้น ส่วนในด้านการลงทุนทำเหมืองแร่ของนักลงทุนจากสิงคโปร์ในสยามนั้น เริ่มขยายตัวมากขึ้นหลังการทำสนธิสัญญาลับระหว่างสยามกับอังกฤษใน พ.ศ. 2440 ซึ่งส่งผลให้นักลงทุนจากสิงคโปร์ รวมถึงนักลงทุนในบังคับอังกฤษบริเวณใกล้เคียงเข้ามาลงทุนในกิจการดังกล่าวในสยามได้มากขึ้น ความสนใจในด้านการลงทุนเหมืองแร่นี้ยังส่งผลให้ผู้ว่าราชการเมืองสิงคโปร์ดำเนินนโยบายแทรกแซงดินแดนทางใต้ของสยามเพื่อผลประโยชน์ของนักลงทุนในบังคับอังกฤษด้วย จนกระทั่งถึงช่วงสงครามโลกครั้งที่ 1 การขยายตัวทางการค้าระหว่างสยามกับสิงคโปร์จึงลดลง เนื่องจากปัญหาความขัดแย้งทางการเมืองระหว่างประเทศที่ส่งผลให้สิงคโปร์ดำเนินตามนโยบายของอังกฤษในการใช้มาตรการทางการค้าเพื่อสกัดกั้นคู่สงคราม ดังนั้นปริมาณการค้าระหว่างสยามกับสิงคโปร์จึงลดลง นอกจากนี้จากการศึกษายังพบว่า ในความสัมพันธ์ระหว่างสยามกับสิงคโปร์ยังเกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์ในระดับกว้างขึ้นคือ ความสัมพันธ์ระหว่างสยามกับรัฐบาลอังกฤษที่ลอนดอนในฐานะเมืองแม่ของสิงคโปร์ ซึ่งนโยบายของทั้งลอนดอนและสิงคโปร์ที่มีต่อสยามนั้นจะมีทั้งส่วนที่สอดคล้องและขัดแย้งกันในแต่ละช่วงเวลาและสถานการณ์