การให้ความคุ้มครองความลับทางการค้าในประเทศไทย

Abstract

การวิจัยครั้งนี้ มีจุดมุ่งหมายเพื่อที่จะทำการศึกษาถึงลักษณะของความลับทางการค้าและมาตรการในการให้ความคุ้มครองแก่ความลับทางการค้าในประเทศไทย โดยจะทำการศึกษาเปรียบเทียบกับการให้ความคุ้มครองความลับทางการค้าของประเทศอังกฤษและสหรัฐอเมริกา ซึ่งเป็นประเทศที่มีการให้ความคุ้มครองความลับทางการค้าอย่างจริงจังมากกว่าประเทศอื่น ๆ เพื่อให้ได้ปรากฏผลที่ชัดเจนในลักษณะของความลับทางการค้า ทั้งโดยลักษณะทั่วไปและลักษณะแห่งสิทธิจำเป็นอย่างไร แตกต่างหรือคล้ายคลึงกันกับทรัพย์สินทางปัญญาชนิดอื่น ๆ อย่างไร และในต่างประเทศนั้น ใช้หลักการทางทฤษฎีกฎหมายใด มาพิจารณาให้ความคุ้มครอง แล้วนำผลที่ได้มาพิจารณาเปรียบเทียบกับกฎหมายที่อยู่ในขอบข่ายที่จะสามารถให้ความคุ้มครองต่อความลับทางการค้าของไทยในขณะนี้ ผลของการวิจัยพบว่า ความลับทางการค้าเป็นข้อมูลลับชนิดหนึ่ง ที่ระบบกฎหมายอังกฤษและสหรัฐอเมริกาถือว่าเป็นสิทธิทางทรัพย์สิน อย่างไรก็ดี ยังปรากฏว่ายังมีหลักกฎหมายที่ปรับแต่เรื่องนี้อยู่หลากหลาย และสำหรับประเทศไทยแล้วพบว่า บทบัญญัติที่ให้ความคุ้มครองแก่ความลับทางการค้า มีเพียงที่ระบุไว้ในประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 323 และ 324 เท่านั้น จึงมีข้อจำกัดในการให้ความคุ้มครองเป็นอย่างมาก ทั้งด้วยชนิดของความลับที่จะได้รับความคุ้มครอง รวมทั้งตัวบุคคลที่จะได้รับโทษในทางอาญาด้วย และนอกจากนี้ยังส่งผลไปถึงความรับผิดทางแพ่ง สำหรับบุคคลผู้ที่เปิดเผยหรือใช้ความลับทางการค้าของผู้อื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตอีกด้วย แต่สำหรับในส่วนของบทบัญญัติของกฎหมายวิธีบัญญัตินั้น เพียงพอที่จะให้ความคุ้มครองแก่การพิจารณาคดี และการเก็บรักษาความลับทางการค้าที่จะต้องมีการเปิดเผยในระหว่างการพิจารณาคดีแล้ว วิทยานิพนธ์นี้ได้เสนอทางเลือก เพื่อให้การคุ้มครองความลับทางการค้าไว้ 4 ประการด้วยกันคือ 1. โดยการแก้ไขปรับปรุงประมวลกฎหมายอาญาและประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ กำหนดบทบัญญัติรับรองสิทธิของความลับทางการค้าให้มากยิ่งขึ้น 2. ให้ศาลเป็นผู้วินิจฉัยคดีความลับทางการค้าเพื่อสร้างหลักกฎหมายขึ้นมาด้วยตนเอง 3. บัญญัติเป็นกฎหมายฉบับพิเศษเพื่อคุ้มครองความลับทางการค้าโดยตรงหรือร่วมกับความลับชนิดอื่น ๆ 4. บัญญัติเป็นส่วนหนึ่งในกฎหมายว่าด้วยการค้าที่ไม่เป็นธรรม ที่จะนำมาใช้บังคับในอนาคตเร็ว ๆ นี้