ปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับภาวะซึมเศร้าในพระภิกษุสูงอายุในเขตกรุงเทพมหานคร

Abstract

การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงพรรณนา ณ จุดเวลาใดเวลาหนึ่ง มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาภาวะซึมเศร้าและปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับภาวะซึมเศร้าของพระภิกษุสูงอายุในเขตกรุงเทพมหานคร เก็บข้อมูลจากพระภิกษุสูงอายุ จำนวน 214 คน โดยใช้วิธีการสุ่มตัวอย่างแบบหลายขั้นตอนจากวัดในเขตกรุงเทพมหานคร เครื่องมือที่ใช้ประกอบด้วย 1) แบบสอบถามข้อมูลส่วนบุคคล 2) แบบทดสอบสมรรถภาพสมองของไทย TMSE (Thai Mental State Examination) ของ กลุ่มฟื้นฟูสมรรถภาพสมอง และ 3) แบบวัดภาวะซึมเศร้าในผู้สูงอายุไทย TGDS (Thai Geriatric Depression Scale) ของ กลุ่มฟื้นฟูสมรรถภาพสมอง วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณนา, ค่าร้อยละ, ค่าเฉลี่ย, ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน, Chi – square test , t -test, One way ANOVA, Pearson’s product moment correlation coefficient เพื่อทดสอบหาความสัมพันธ์ของตัวแปรต่างๆ และใช้ Multiple Linear Regression Analysis หาปัจจัยทำนายภาวะซึมเศร้า ผลการศึกษาพบว่าความชุกของภาวะซึมเศร้าในพระภิกษุสูงอายุ ร้อยละ 12.1 สถานภาพสมรสโสด มีโรคประจำตัว และรายได้ 500 บาทขึ้นไป มีความสัมพันธ์กับภาวะซึมเศร้าอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.001 อายุที่เริ่มบวชน้อยกว่า 50 ปี มีความสัมพันธ์กับภาวะซึมเศร้าอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.01 และ พระภิกษุสูงอายุที่มีอายุ 70 – 74 ปี มีจำนวนพรรษามาก สถานภาพเป็นเจ้าอาวาสวัด และมีระดับการศึกษาปริยัติแผนกธรรมชั้นนักธรรมศึกษาเอก มีความสัมพันธ์กับภาวะซึมเศร้าอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 และพบว่าคะแนนภาวะซึมเศร้าและคะแนนทดสอบสมรรถภาพสมองมีความสัมพันธ์เชิงลบอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.01