การเปรียบเทียบสมรรถภาพในการจับออกซิเจนสูงสุดระหว่างวิธีฟื้นตัว ด้วยวิธีสูดออกซิเจนกับไม่สูดออกซิเจนจากเครื่องให้ออกซิเจน หลังการออกกำลังกาย

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาถึงสมรรถภาพในการจับออกซิเจนสูงสุดระหว่างวิธีฟื้นตัวหลังการออกกำลังกายด้วยวิธีสูดออกซิเจนกับไม่สูดออกซิเจนจากเครื่องให้ออกซิเจน และศึกษาการเปลี่ยนแปลงอัตราชีพจรขณะฟื้นตัวระหว่างวิธีสูดออกซิเจนกับการไม่สูดออกซิเจนจากเครื่องให้ออกซิเจน ผู้ถูกทดลองเป็นนักเรียนชายชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายโรงเรียนสาธิต คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น จำนวน 60 คน ซึ่งมีสุขภาพสมบูรณ์แข็งแรง แบ่งผู้ถูกทดลองออกเป็น 2 กลุ่มๆ ละ 30 คน ทุกคนต้องเข้ารับการทดลอง 2 ครั้งเว้นช่วงห่าง 1 สัปดาห์ ผู้รับการทดลองชั่งน้ำหนัก วัดส่วนสูง จับชีพจรและวัดความดันโลหิตเพื่อคำนวณปริมาณงานร้อยละ 75 การออกกำลังกายโดยเริ่มให้ปั่นจักรยานวัดงานและจับอัตราเต้นหัวใจทุก 1 นาที จนปริมาณงานหนักถึงร้อยละ 75 แล้วให้ฟื้นตัวด้วยวิธีสูดออกซิเจนกับไม่สูดออกซิเจนจากเครื่องให้ออกซิเจน จับอัตราเต้นหัวใจขณะฟื้นตัวทุก 1 นาที จนครบ 10 นาที และวัดความดันโลหิตอีกครั้ง หลังจากนั้นเริ่มปั่นจักรยานวัดงานอีกครั้งเพื่อทดสอบสมรรถภาพการจับออกซิเจนสูงสุดตามวิธีของ เพอร์ โอลอฟ ออสตรานด์ ผลการวิจัยพบว่า 1. สมรรถภาพในการจับออกซิเจนสูงสุดหลังการฟื้นตัวระหว่างวิธีฟื้นตัวหลังการออกกำลังกายด้วยการสูดออกซิเจนกับไม่สูดออกซิเจนจากเครื่องให้ออกซิเจน ไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 2. อัตราเปลี่ยนแปลงการเต้นหัวใจเมื่อเปรียบเทียบนาทีต่อนาทีทั้ง 10 นาที ระหว่างวิธีฟื้นตัวด้วยวิธีสูดออกซิเจนกับไม่สูดออกซิเจน ไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01