การจำแนกเสียงพยัญชนะกักภาษาไทยในตำแหน่งต้นพยางค์โดยอัตโนมัติเมื่อทราบฐานกรณ์

Abstract

วิทยานิพนธ์ฉบับนี้ได้ทำการศึกษาเกี่ยวกับการจำแนกประเภทเสียงพยัญชนะกักภาษาไทยในตำแหน่งต้นพยางค์โดยอัตโนมัติเมื่อทราบฐานกรณ์ โดยอาศัยหลักการสวนสัทศาสตร์ มาหาค่าสวนลักษณ์ของพยัญชนะต้นเสียงกักภาษาไทย ซึ่งได้แก่ ความยาวช่วงกักลม ความยาวช่วงปล่อยลม ค่าพลังงานเฉลี่ยในช่วงความถี่ต่ำที่ 60 ถึง 300 เฮิรตซ์ ของสัญญาณเสียงช่วงกักลม ค่าพลังงานของช่วงปล่อยลม และจำนวนครั้งของเวลาที่สัญญาณคลื่นเสียงแกว่งเกินค่าศูนย์ในช่วงกักลม โดยอาศัยวิธีการแบ่งเซกเมนต์เพื่อหาช่วงกักลม และช่วงปล่อยลมของสัญญาณเสียงพยัญชนะกักที่ถูกบันทึกในรูปแบบ ของ “สระ - พยัญชนะกัก – สระ” โดยที่ สระตัวแรกเป็นสระอะแบบไม่เน้นพยางค์ พยัญชนะเป็นเสียงของพยัญชนะกักต้นพยางค์ มีด้วยกันเป็น 8 เสียงหลัก บ ป พ ด ต ท ก ข และสระตัวหลังเป็นเสียงสระ 8 เสียง คือ สระอะ อา อิ อี อุ อู แอะ แอ หลังจากนั้นจะนำสัญญาณเสียงช่วงกักลม และช่วงปล่อยลมที่ได้ไปสกัดค่าสวนลักษณ์ทั้ง 5 ค่า เพื่อใช้เป็นค่าคุณลักษณะของการวิเคราะห์แบบดิสคริมิแนนต์เชิงเส้น ในการวิเคราะห์จะใช้วิธีวัดระยะห่างตำแหน่งระหว่างสัญญาณเสียงทดสอบกับสัญญาณเสียงต้นแบบตามวิธีของยุคลิด และผลที่ได้จากการจำแนกประเภทเสียงพยัญชนะกักแบ่งเป็น 3 ประเภท ได้แก่ เสียงโฆษะ เสียงอโฆษะแบบสิถิล และเสียงอโฆษะแบบธนิต หลังจากนำสัญญาณเสียงของคนปกติไปทดสอบการจำแนกประเภทเสียงตามวิธีการที่ได้ศึกษา พบว่าความถูกต้องเฉลี่ยที่ได้มีค่าร้อยละ 83 89 และ 88 ตามฐานริมฝีปาก ฐานเพดานอ่อน และฐานปุ่มเหงือก ตามลำดับ และเมื่อสัญญาณเสียงที่เข้ามาทดสอบการจำแนกประเภทเสียงเป็นเสียงของผู้ป่วยที่เป็นโรคปากแหว่งเพดานโหว่ ผลการจำแนกประเภทเสียงที่ได้ตรงกับผลการจำแนกเสียงของผู้เชี่ยวชาญทางด้านสวนลักษณ์ถึงร้อยละ 71 จากผลดังกล่าวพบว่ามีความถูกต้องมากกว่าผลการจำแนกประเภทเสียงของวิธีของฮิดเดนมาร์คอฟถึงร้อยละ 18