พฤติกรรมของจุดต่อชิ้นส่วนอุโมงค์ในอุโมงค์ชนิดประกอบแยกส่วน

Abstract

งานวิจัยนี้ได้ทำการศึกษาถึงพฤติกรรมของจุดต่อ (Joint) ของอุโมงค์ โดยศึกษาถึงปัจจัย ที่มีผลต่อการเปลี่ยนแปลงค่าโมเมนต์ดัด และค่าการเคลื่อนตัวของอุโมงค์ในแนว Spring Line เนื่องจากการเปลี่ยนแปลงค่าสติฟเนสของ Joint อุโมงค์ อุโมงค์ที่ศึกษาเป็นอุโมงค์เดี่ยวมีขนาดรัศมี 1, 2 และ 3 เมตร มีความหนา 0.15 เมตรวางตัวที่ความลึก 15 ถึง 20 เมตร และชั้นดินมีลักษณะเป็นชั้นดินเดียวมีระดับน้ำใต้ดินอยู่ที่ผิวดิน การวิเคราะห์แบ่งเป็น 2 กรณีคือ กรณีไม่มี Joint ในอุโมงค์(Non – Jointed Lining)และกรณีมี Joint ในอุโมงค์(Jointed Lining) จำนวน 5, 6 และ 7 Joint ผลการวิเคราะห์เปรียบเทียบพบว่า วิธี Jointed Lining จะต้องลดค่าสติฟเนสของ Joint อุโมงค์ลงเหลือ 5% ของค่าสติฟเนสเริ่มต้น จึงจะได้ค่าโมเมนต์ดัดและค่าการเคลื่อนตัวของอุโมงค์ในแนว Spring Line ที่ใกล้กับวิธี Non – Jointed Lining เมื่อลดค่าสติฟเนสของดาดอุโมงค์ทั้งวงลงเหลือ 60% ของค่าสติฟเนสเริ่มต้น ซึ่งเป็นค่าที่ ใช้ในการออกแบบ Joint อุโมงค์โดยวิธีประมาณ และพบว่าปัจจัยต่างๆที่คาดว่า จะมีผลต่อการเปลี่ยนแปลงของค่าโมเมนต์ดัดและค่าการเคลื่อนตัวของอุโมงค์ในแนว Spring Line อันได้แก่ จำนวนของ Joint อุโมงค์ และการกำหนดตำแหน่งของ Joint ในอุโมงค์นั้น มีผลต่อการเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อย และเมื่อได้เปรียบเทียบค่าโมเมนต์ดัดกับวิธี Empirical ซึ่งได้แก่ Einstein Method, Muir Wood Method และ JSCE Method พบว่าจะมีค่าที่ใกล้เคียงมากที่สุดกับ Einstein Method แต่จะมีผลความแตกต่างที่มากขึ้นเมื่ออุโมงค์มีขนาด 2 และ 3 เมตร เนื่องจากเป็น Elastic Model