การเปิดเผยกรณีการทุจริตและประพฤติมิชอบในวงราชการ

Abstract

การวิจัยมีจุดมุ่งหมายเพื่อศึกษาแนวความคิดทางกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับการเปิดเผยกรณี การทุจริตและประพฤติมิชอบในวงราชการ ขอบเขตความหมายของบทบัญญัติมาตรา 25 แห่งพระราชบัญญัติป้องกันและปราบปรามการทุจริตและประพฤติมิชอบในวงราชการ พ.ศ. 2518 ตลอดจนขอบเขตของการเปิดเผยกรณีการทุจริตและประพฤติมิชอบในวงราชการ ที่เหมาะสมกับสภาพสังคม การเมือง และการปกครองของไทย การวิจัยนี้จึงใช้ทั้งการวิจัยเอกสารและการวิจัยภาคสนามโดยศึกษาเฉพาะการเปิดเผยโดย ป.ป.ป.ต่อประชาชนทั่งไป และมุ่งเน้นการเปิดเผยข้อความข้อเท็จจริง หรือข้อมูล ที่ได้มาเนื่องจากการปราบปรามการทุจริตและประพฤติมิชอบในวงราชการ ผลการวิจัยพบว่า การเปิดเผยกรณีการทุจริตและประพฤติมิชอบในวงราชการเป็นเรื่องการล่วงล้ำกันระหว่างสิทธิของสาธารณชน ในการับรู้เรื่องราวเกี่ยวกับผลประโยชน์ของประเทศชาติกับสิทธิของปัจเจกชนในชื่อเสียงเกียรติคุณของเจ้าหน้าที่ของรัฐ และจากการชั่งน้ำหนักความสำคัญของสิทธิทั้งสองประการ ปรากฏว่ากลุ่มตัวอย่างส่วนใหญ่มีความคิดเห็นว่าควรให้ความสำคัญกับสิทธิของสาธารณชนมากกว่าสิทธิในชื่อเสียงเกียรติคุณของเจ้าหน้าที่ของรัฐ เนื่องจากการเปิดเผยกรณีการทุจริตและประพฤติมิชอบในวงราชการ เป็นมาตรการป้องกันและปราบปรามการทุจริตและประพฤติมิชอบในวงราชการที่เหมาะสมกับสภาพสังคม การเมือง การปกครองของไทย แต่การเปิดเผยต้องไม่ล้วงล้ำเข้าไปในเรื่องส่วนตัวที่ไม่เกี่ยวการปฏิบัติหน้าที่ราชการ ตามบทบัญญัติมาตรา 25 แห่งพระราชบัญญัติป้องกันและปราบปรามการทุจริตและประพฤติมิชอบในวงราชการ พ.ศ. 2518 ป.ป.ป.จะเปิดเผยกรณีการทุจริตและประพฤติมิชอบในวงราชการ ให้ประชาชนทั่วไปทราบได้ก็ต่อเมื่อคณะกรรมการ ป.ป.ป.ใช้ดุลพินิจมอบหมาย แต่แม้การเปิดเผยดังกล่าว จะเป็นข้อยกเว้นให้การกระทำได้โดยไม่เป็นความผิดตามมาตรา 25 ก็ตาม การกระทำนั้นก็อาจเป็นความผิดตามกฎหมายอื่นได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคือความผิดฐานหมิ่นประมาทตามประมวลกฎหมายอาญา และแม้การกระทำอาจมีเหตุยกเว้นความผิดหรือยกเว้นโทษ ก็เป็นเรื่องยุ่งยากที่ต้องไปว่ากล่าวฟ้องร้องกันในศาล