การศึกษาความเหมาะสมของปูนในงานหล่อเครื่องประดับโลหะผสมทองและโลหะไทเทเนียม

Abstract

ในอุตสาหกรรมเครื่องประดับนิยมใช้กระบวนการหล่อแบบขี้ผึ้งหายโดยใช้ปูนเป็นวัสดุสำหรับสร้างเบ้าแบบซึ่งในการหล่อทองนั้นนิยมปูนในกลุ่มยิปซัมที่ประกอบด้วย cristobalite, quartz และยิปซัม และในระหว่างการอบปูน พบการสลายตัวไปของน้ำและการเปลี่ยนเฟสของ cristobalite, quartz และ แคลเซียมซัลเฟต ในส่วนพฤติกรรมของปูนกลุ่มสปิเนลที่ใช้ในการหล่อไทเทเนียมมีส่วนประกอบหลักเป็น แมกนีเซียมออกไซด์ และ อะลูมิเนียมออกไซด์ ขณะทำการอบเกิดการสลายตัวของแมกนีเซียม อะซิเตท ที่เป็นตัวประสานกลายเป็น แมกนีเซียมออกไซด์ และเมื่ออุณหภูมิสูงขึ้นทำให้เกิดปฏิกิริยาระหว่างแมกนีเซียมออกไซด์ และ อะลูมิเนียมออกไซด์ กลายเป็นแมกนีเซียมอะลูมิเนตสปิเนล หลังจากปรับเปลี่ยนรูปแบบการอบปูนจากการพิจารณาพฤติกรรมของปูนขณะได้รับความร้อนพบว่าการเปลี่ยนรูปแบบการอบปูนทำให้ปูนมีความแข็งแรงเพิ่มขึ้นและไม่ทำให้คุณภาพชิ้นงานหลังงานหล่อด้อยลง ซึ่งสามารถลดระยะเวลาในการอบปูนในกลุ่มยิปซัมลงได้ แต่อย่างไรก็ตามปูนที่มีขนาดอนุภาคเล็กที่สุดจะมีความเรียบผิวที่ดีที่สุดแต่มีความสามารถในการซึมผ่านที่ไม่ดีจึงทำให้เกิดตำหนิใต้ผิวชิ้นงานซึ่งทำให้ความแข็งที่ผิวชิ้นงานลดลง