คุณภาพชีวิตของผู้ป่วยที่มีโคลอสโตมีย์ชนิดถาวร

Abstract

ศึกษาคุณภาพชีวิตของผู้ป่วยที่มีโคลอสโตมีย์ชนิดถาวรซึ่งมารับบริการตรวจรักษาที่โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ จำนวน 95 คน ตั้งแต่เดือนธันวาคม พ.ศ. 2549 ถึงเดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ.2550 โดยเป็นการศึกษาแบบพรรณนา ณ จุดเวลาใดเวลาหนึ่ง ข้อมูลที่ได้ในการวิจัยนี้ใช้ แบบสอบถามข้อมูลส่วนบุคคล ซึ่งประกอบไปด้วยข้อมูลปัจจัยด้านบุคคล ปัจจัยด้านการเจ็บป่วยและการรักษา และปัจจัยด้านจิตสังคมและเศรษฐกิ โดยใช้แบบสอบถามเพื่อวัดสุขภาพจิต Hospital Anxiety and Depression Scale ฉบับภาษาไทย (Thai HADS) แบบวัดสภาวะการดำรงชีวิตต่อการมีโคลอสโตมีย์ แบบสอบถามเพื่อวัดคุณภาพชีวิตขององค์การอนามัยโลก (WHOQOL- BREF -THAI) วิเคราะห์ข้อมูลโดยการใช้สถิติเชิงพรรณนา (Descriptive Statistics) ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การใช้สถิติเชิงอนุมาน ได้แก่ สถิติไคสแควร์ สถิติ T- test สถิติสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ของเพียร์สัน และสถิติความถดถอยเชิงพหุคูณแบบขั้นตอน ผลการวิจัยพบว่า คุณภาพชีวิตของผู้ป่วยที่มีโคลอสโตมีย์ชนิดถาวร ร้อยละ 76.84 มีคุณภาพชีวิตโดยรวมอยู่ในระดับปานกลาง และสำหรับคุณภาพชีวิตรายด้าน ได้แก่ ด้านสุขภาพกาย ด้านจิตใจ ด้านสัมพันธภาพทางสังคม และด้านสิ่งแวดล้อม อยู่ในระดับปานกลาง คิดเป็นร้อยละ 72.6, 63.2, 72.6, 81.1 ตามลำดับ ภาวะแทรกซ้อนที่ผู้ป่วยให้ความสำคัญ ได้แก่ การรั่วซึมของอุจจาระ ร้อยละ 32.6 การมีผื่นคันรอบๆ โคลอสโตมีย์ ร้อยละ 30.5 การเข้าสังคมร้อยละ 20 พบภาวะวิตกกังวล ร้อยละ 24.2 ภาวะซึมเศร้า ร้อยละ 15.8 ปัจจัยที่สามารถทำนายคุณภาพชีวิตโดยรวมของผู้ป่วยที่มีโคลอสโตมีย์ชนิดถาวร ได้แก่ สภาวะการดำรงชีวิตต่อการมีโคลอสโตมีย์ รายได้หลังป่วย โรคเอดส์ (R² = 0.764) ส่วนตัวแปร ภาวะวิตกกังวล ภาวะซึมเศร้า เป็นปัจจัยที่ร่วมทำนายคุณภาพชีวิตเฉพาะด้านจิตใจ (R² = 0.768) และภาวะซึมเศร้าเป็นปัจจัยที่ร่วมทำนายคุณภาพชีวิตเฉพาะด้านสุขภาพกาย (R² = 0.697).