การกระทำอนาจารโดยการประทุษร้ายต่อจิตใจ : ศึกษากรณีคำพิพากษาศาลฎีกาที่ 12983/2558

Abstract

การบังคับใช้กฎหมายนั้นต้องมีการตีความเพื่อค้นหาความหมายของถ้อยคำซึ่งจะทำให้สามารถนำกฎหมายไปใช้ได้อย่างถูกต้องเป็นธรรมตามเจตนารมณ์ กฎหมายอาญานั้นไม่ได้ห้ามในเรื่องของการตีความขยายความหากยังเป็นเรื่องที่อยู่ในขอบเขตเดิมของกฎหมาย เพราะในขณะร่างกฎหมายนั้นผู้ร่างย่อมไม่สามารถคาดการณ์เหตุการณ์ในอนาคตที่จะเกิดขึ้นได้ทั้งหมด การตีความขยายความจึงเป็นเรื่องที่ทำให้ปรับใช้กฎหมายได้ตรงตามเจตนารมณ์ของตัวกฎหมายนั้นแต่อย่างไรก็ตามการตีความขยายความออกไปจากความหมายเดิมนั้นเป็นเรื่องที่ผิดหลักที่ว่ากฎหมายอาญาต้องชัดเจนแน่นอน ปรากฎข้อเท็จจริงว่าเรื่องของการกระทำอนาจารโดยการประทุษร้ายต่อจิตใจ หลักเดิมนั้นการกระทำอนาจารต้องมีการสัมผัสเนื้อตัวร่างกาย และประทุษร้ายต่อจิตใจนั้นไม่รวมถึงเรื่องอารมณ์ แต่อย่างไรก็ตามมีคำพิพากษาศาลฎีกาที่ 12983/2558 ที่ตัดสินให้ผิดฐานกระทำอนาจารแม้ไม่มีการสัมผัสเนื้อตัวร่างกายและประทุษร้ายต่อจิตใจนั้นรวมถึงเรื่องอารมณ์ด้วย ซึ่งทำให้เกิดความไม่แน่นอนขึ้นในกฎหมายจึงควรหาขอบเขตที่ขัดเจนขึ้น จากการศึกษาจากการเปรียบเทียบฐานความผิดที่ใกล้เคียง การสัมภาษณ์ท่านผู้พิพากษา เปรียบเทียบกฎหมายในอดีตของประเทศไทย และ กฎหมายต่างประเทศพบว่า ปรากฏข้อสนับสนุนในทั้งหลักเก่าและหลักตามคำพิพากษา แต่อย่างไรก็ตามด้วยความหมายของคำว่า อนาจาร ที่มีความหมายที่กว้างและไม่จำเป็นต้องสัมผัสเนื้อตัวร่างกาย และกรณีของคำว่า การประทุษร้ายแก่จิตใจ ที่ไม่มีนิยามและมีการปล่อยให้ศาลตีความคำดังกล่าวซึ่งทำให้เกิดความไม่แน่นอนขึ้นในตัวบทกฎหมายจึงควรหาทางออกด้วยการกำหนดหลักเกณฑ์ในเรื่องดังกล่าวให้ชัดเจนในแนวทางใดแนวทางหนึ่งเพื่อให้เป็นไปตามหลักกฎหมายอาญาที่ควรมีความชัดเจนแน่นอน ทางออกของปัญหาดังกล่าวควรแก้ไขดังนี้ในส่วนของอนาจารนั้นควรยึดหลักเดิมคือต้องมีการสัมผัสเนื้อตัวร่างกายเพื่อให้เป็นไปตามหลักเกณฑ์ที่ใช้บังคับมานาน สอดคล้องกับการแบ่งระดับของการกระทำความผิดและส่งเสริมความแน่นอนของตัวบทกฎหมายโดยการแก้ไขตัวบทให้กำหนดอย่างชัดเจนตามแนวทางเช่นเดียวกับในต่างประเทศ เช่นเดียวกับในส่วนของประทุษร้ายต่อจิตใจ ที่ควรยึดหลักเดิมว่าไม่รวมถึงเรื่องอารมณ์เพราะมีการใช้ถ้อยคำนี้ในหลากหลายมาตราที่มีเจตนารมณ์ที่แตกต่างกันและป้องกันการเกิดผลประหลาดขึ้น