ผลกระทบด้านจิตใจและสังคมของผู้ป่วยต้อหินชนิดเรื้อรัง

Abstract

การวิจัยครั้งนี้เพื่อศึกษาผลกระทบด้านจิตใจและสังคมของผู้ป่วยต้อหินชนิดเรื้อรัง และการศึกษาผลกระทบด้านจิตใจตาม เพศ อายุ ระยะเวลาการเจ็บป่วย และระดับการมองเห็น เป็นการวิจัยเชิงพรรณนา ตัวอย่างเป็นผู้ป่วยต้อหินชนิดเรื้อรังจากโรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ โรงพยาบาลรามาธิบดี และโรงพยาบาลราชวิถี จำนวน 90 ราย เก็บรวบรวมข้อมูลโดยใช้แบบสอบถามผลกระทบทางสังคมที่ผู้วิจัยสร้างขึ้น ร่วมกับแบบทดสอบสุขภาพจิต SCL-90 บางส่วน วิเคราะห์ข้อมูลด้วยเครื่องคอมพิวเตอร์โปรแกรม SPSS-X ผลการวิจัยพบว่า 1. ผู้ป่วยต้อหินชนิดเรื้องรังได้รับผลกระทบทางจิตใจและสังคมสูงกว่าประชากรปกติอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ α เท่ากับ .001 2. เพศชายมีความวิตกกังวลสูงกว่าเพศหญิงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ α เท่ากับ .05 3. ผู้ป่วยต้อหินชนิดเรื้อรังที่มีอายุมากกว่า 60 ปี มีความรู้สึกซึมเศร้าและวิตกกังวลสูงกว่ากลุ่มที่มีอายุน้อยว่า 60 ปี อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ α เท่ากับ .001 4. ระยะเวลาการเจ็บป่วยไม่มีผลต่อความรู้สึกซึมเศร้าและความวิตกกังวล 5. ผู้ป่วยต้อหินชนิดเรื้อรังที่มีความพิการทางสายตา 2 ข้าง มีความรู้สึกซึมเศร้าและความวิตกกังวลสูงกว่า กลุ่มที่มีความพิการทางสายตา 1 ข้างและไม่มีความพิการทางสายตา อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ α เท่ากับ .01