ฤทธิ์ของแอนโดรกราโฟไลด์ต่อการทดแทนเซลล์เก่าของตับที่ถูกทำลายภายหลังการก่อพิษต่อตับโดยใช้อะเซตามิโนเฟนในหนูขาว

Abstract

อะเซตามิโนเฟนถูกเลือกนำมาใช้เป็นสารก่อพิษต่อตับ เพื่อกระตุ้นให้เกิดการทำลายของตับในหนูขาว โดยทดสอบในขนาด 1,200 และ1,500 mg/kg ให้ครั้งเดียว ทางปาก ขนาดเหมาะสมที่ก่อพิษต่อตับ คือ1,500 mg/kg ทำให้ระดับของเอนไซม์ transaminases ในซีรั่ม (SGOT และ SGPT) เพิ่มขึ้นที่เวลา 12 และ 24 ชั่วโมง หลังให้อะเซตามิโนเฟน ในการศึกษาครังนี้ได้ทดสอบฤทธิ์ของแอนไดรกราโฟไลด์ขนาด 50 mg/kg เมื่อให้หลังอะเซตามิโนเฟน 12 ชั่วโมง โดยใช้ระดับของ SGOT, SGPT, ปริมาณของ DNA ในตับ, thymidine kinase (TK) และผลการตรวจทางพยาธิวิทยา (TEM) เป็นพารามิเตอร์ บ่งชี้การเกิดพิษต่อตับและการแบ่งตัวของเซลล์ตับเพื่อรักษาทดแทนเซลล์เก่าที่ถูกทำลาย พบว่า แอนโดรกราโฟไลด์ไม่สามารถรักษาพิษต่อตับจากอะเซตามิโนเฟนได้ โดยระดับ SGOT และ SGPT เริ่มเพิ่มขึ้นที่เวลา 12 ชั่วโมงและเพิ่มสูงสุดที่เวลา 36 ชั่วโมงหลังให้อะเซตามิโนเฟน ระดับเอนไซม์ยังคงสูงอยู่จนกระทั่ง 72 ชั่วโมง แตกต่างจากกลุ่มที่ได้รับอะเซตามิโนเฟนอย่างเดียว ซึ่งระดับของ SGOT และ SGPT กลับลงสู่ระดับปกติแล้ว ผลการตรวจทางพยาธิวิทยา (TEM) ของหนูขาวกลุ่มที่ได้รับอะเซตามิโนเฟนร่วมกับแอนโดรกราโฟไลด์ พบมีการทำลายของ mitochondria และ rough ER ที่รุนแรง ผลดังกล่าวสอดคล้องกับระดับของ TK ซึ่งเพิ่มขึ้นสูงสุดที่เวลา 12 ชั่วโมง จากนั้นเริ่มลดลงและกลับสู่ระดับปกติที่เวลา 72 ชั่วโมง โดยไม่มิความสัมพันธ์กับปริมาณของ DNA ในตับ เป็นที่น่าสังเกตว่า หลังให้แอนโดรกราโฟไลด์อย่างเดียว ระดับ SGOT, SGPT และ TK เพิ่มขึ้นสูงสุดที่เวลา 24 ชั่วโมง หลังให้อะเซตามิโนเฟนหรือ 12 ชั่วโมงหลังให้แอนโดรกราโฟไลด์ ซึ่งการเปลี่ยนแปลงของเอนไซม์ต่าง ๆเหล่านี้เป็นไปในทิศทางเดียวกับระดับเอนไซม์ของหนูขาวกลุ่มที่ได้รับอะเซตามิโนเฟนร่วมกับแอนโดรกราโฟไลด์ ผลการตรวจทางพยาธิวิทยา (TEM) ของตับในกลุ่มที่ได้รับแอนไดรกราโฟไลด์ พบมีการบวมของ mitochondria และมีการทำลายของ rough ER บ้าง จึงอาจเป็นไปได้ว่า แอนไดรกราโฟไลด์ ทำให้เกิดการบาดเจ็บต่อเซลล์ตับ และกระตุ้นให้มีการทดแทนเซลล์เก่าที่ถูกทำลายโดยกลไกที่เกิดขึ้นยังไม่ทราบแน่ซัด