ขอบเขตของสิทธิเกี่ยวกับการปลดเปลื้องการรบกวนการครอบครองอสังหาริมทรัพย์

Abstract

การใช้สิทธิเพื่อปลดเปลื้องการถูกรบกวนการครอบครองในอสังหาริมทรัพย์ สามารถทำได้โดย 1. ตนเอง เป็นกรณีที่จำเป็นต้องขจัดปัดเป่าอย่างเร่งด่วน ไม่อาจร้องขอให้เจ้าพนักงานช่วยเหลือหรือใช้สิทธิทางศาลได้ทัน เป็นไปตามป.พ.พ.มาตรา 449 และมาตรา 451 ผู้ที่ปลดเปลื้องการรบกวนไม่ต้องชดใช้ค่าสินไหมทดแทนในความเสียหายที่เกิดขึ้น เพราะเป็นนิรโทษกรรม 2. เจ้าพนักงาน ไม่ว่าจะเป็นเจ้าพนักงานตำรวจหรือเจ้าพนักงานของรัฐตามกฎหมายเฉพาะเช่น พ.ร.บ. การสาธารณสุข พ.ศ.2535 , พ.ร.บ.ควบคุมอาหาร พ.ศ.2522 แก้ไขเพิ่มเติม พ.ศ.2535 ซึ่งในเรื่องดังกล่าวมีปัญหาในทางปฏิบัติ เนื่องจากเจ้าพนักงานของรัฐไม่ใช้อำนาจที่กฎหมายให้ จึงควรจะแก้ไขโดยการกำหนดระยะเวลาในการปลดเปลื้องการรบกวนการครอบครองของเจ้าพนักงาน โดยนับแต่วันที่ได้รับหนังสือร้องเรียนจากประชาชนผู้ได้รับความเสียหาย 3. การใช้สิทธิทางศาล กรณีเจ้าของอสังหาริมทรัพย์เป็นไปตามป.พ.พ.มาตรา 1337 ส่วนผู้ครอบครองอสังหาริมทรัพย์ตามป.พ.พ.มาตรา 1374 ซึ่งกรณีหลังมีระยะเวลาฟ้องร้องภายใน 1 ปีนับแต่เวลาถูกรบกวน ในระหว่างการพิจารณาของศาลสามารถขอวิธีการคุ้มครองชั่วคราวก่อนพิพากษาได้ตามป.วิ.พ.มาตรา 254(2) หรือคำขอกรณีฉุกเฉินตามป.วิ.พ.มาตรา 266 นอกจากนี้น่าจะนำหลักเรื่องค่าเสียหายเชิงลงโทษ (punitive damage)มาใช้เท่าที่เหมาะสมและสอดคล้องกับหลักกฎหมายไทยในปัจจุบัน สำหรับกรณีการก่อความเดือดร้อนรำคาญต่อสาธารณะควรนำหลักเรื่อง Class Action ของระบบคอมมอนลอว์มาใช้บังคับตามควรแก่กรณี กล่าวคือให้คำพิพากษามีบทบาทมากขึ้น 4. การตรากฎหมายใหม่ ควรให้มีการกำหนดจำนวนเงินเพื่อการรบกวนในกรณีการใช้ที่ดินเกินกว่าระดับที่คาดไว้ตามประเพณีท้องถิ่นหรือผลประโยชน์อันพึงจะได้จากที่ดินของตน คล้ายประมวลกฎหมายแพ่งเยอรมันมาตรา 906(2)