มาตรการทางกฎหมายเกี่ยวกับการลักลอบใช้สัญญาณโทรศัพท์เคลื่อนที่

Abstract

วิทยานิพนธ์นี้มุ่งศึกษาถึงกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับการลักลอบใช้สัญญาณโทรศัพท์เคลื่อนที่ โดยศึกษาวิเคราะห์จากพระราชบัญญัติวิทยุคมนาคม พ.ศ.2498, คำพิพากษาฎีกาที่ 5354/2539, ประมวล กฎหมายอาญาในความผิดฐานลักทรัพย์, ฉ้อโกงและปลอมเอกสาร รวมทั้งศึกษาเปรียบเทียบกับกฎหมาย ของประเทศสหรัฐอเมริกาและประเทศอื่นบางประเทศ จากการศึกษาพบว่าในประเทศไทยยังไม่มีบทบัญญัติทางกฎหมายโดยตรงเกี่ยวกับการลักลอบ ใช้สัญญาณโทรศัพท์เคลื่อนที่ และตามคำพิพากษาฎีกาดังกล่าวได้วินิจฉัยไว้แล้วว่าเป็นเพียงการแย่งใช้ คลื่นสัญญาณโทรศัพท์ของผู้เสียหายโดยไม่มีสิทธิไม่เป็นความผิดฐานลักทรัพย์ แต่จำเลยยังมีความผิดฐาน ทำ มีและใช้เครื่องวิทยุคมนาคมโดยไม่ได้รับอนุญาต ตามมาตรา 6 และ 23 ตามพระราชบัญญัติ วิทยุคมนาคม พ.ศ.2498 ซึ่งเป็นบทบัญญัติกำหนดรายละเอียดที่ไม่ระบุถึงการลักลอบใช้สัญญาณ โทรศัพท์เคลื่อนที่ อย่างไรก็ตามจากการวิจัยยังพบว่าการกระทำดังกล่าวเป็นความผิดฐานฉ้อโกงและปลอมเอกสาร แต่ตามแนวคำพิพากษาฎีกาข้างต้น พนักงานอัยการมิได้ฟ้องผู้ต้องหาในความผิดที่กล่าว ถึงจึงไม่มีการนำไปสู่ประเด็นข้อกฎหมายดังกล่าวได้ ข้อเสนอแนะที่ได้จากการศึกษาคือประเทศไทยควรมีบทบัญญัติทางกฎหมายหรือแก้ไขพระราชบัญญัติวิทยุคมนาคม พ.ศ.2498 ในเรื่องการลักลอบใช้คลื่นสัญญาณโทรศัพท์เคลื่อนที่ เพื่อให้เกิดประสิทธิภาพในการบังคับใช้กับการกระทำดังกล่าวอย่างแท้จริง