ความรับผิดในทางละเมิดของผู้ประกอบวิชาชีพ : เวชกรรม

Abstract

ในปัจจุบันแม้ประเทศไทยจะมีพระราชบัญญัติควบคุมการประกอบวิชาชีพเวชกรรม พ.ศ. 2525 ก็ตามแต่ก็มิได้กำหนดความรับผิดในทางละเมิดของผู้ประกอบวิชาชีพเวชกรรมไว้แต่อย่างใด ดังนั้นในการพิจารณาความรับผิดในทางละเมิดของผู้ประกอบวิชาชีพเวชกรรม จึงต้องอาศัย บทบัญญัติในมาตรา 420 แห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาปรับใช้ ซึ่งผู้ป่วยมีหน้าที่ต้องนำสืบให้ศาลเห็นถึงองค์ประกอบอันเป็นละเมิดที่แพทย์กระทำต่อตน ทั้งนี้เป็นไปตามหลักกำหนด ภาระนำสืบตาม มาตรา 84 แห่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งอันถือ เป็นภาระที่หนักยิ่งแก่โจทก์ที่ต้องรับภาระในการนำสืบดังกล่าว นอกจากนั้น เมื่อพิจารณาถึงบทบัญญัติในมาตรา 422 แห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ซึ่งเป็นบทสันนิษฐานความผิดในกรณีที่บุคคลฝ่าฝืนบทบัญญัติอันมีที่ประสงค์เพื่อจะปกป้องบุคคลอื่นแล้ว การที่จะอาศัยบทบัญญัติดังกล่าวมา เพื่อบรรเทาภาระการ พิสูจน์ ของผู้ป่วยซึ่งเป็นโจทก์นั้นก็มิอาจจะกระทำได้ ทั้งนี้เนื่องจากกฎหมายควบคุมการประกอบวิชาชีพเวชกรรมที่มีอยู่ในปัจจุบันนั้นไม่มีลักษณะเป็นบทบัญญัติอันมีที่ประสงค์เพื่อจะปกป้องบุคคลอื่นแต่อย่างใดเพราะเป็นเพียงกฎหมายที่กำหนดหน้าที่ และจริยธรรมในการประกอบวิชาชีพเวชกรรมไว้อย่างกว้าง ๆ เท่านั้น จากการศึกษาวิจัยพบว่า ตัวอย่างคดีในศาลไทยที่เกี่ยวกับการละเมิดในการประกอบวิชาชีพเวชกรรมมีไม่มากนัก ผู้เขียนจึงต้องอาศัยแนวการวินิจฉัยของศาลในกฎหมายระบบ Common Law ในคดีความรับผิดในทางละเมิดของผู้ประกอบวิชาชีพเวชกรรม ซึ่งมีอยู่เป็นจำนวนมากเป็นแนวทางในการวิเคราะห์ถึงความรับผิดในการประกอบวิชาชีพเวชกรรม ทั้งนี้เพราะผู้เขียนเห็นว่า วิธีการในการประกอบวิชาชีพเวชกรรม ไม่ว่า ในประเทศไทย หรือในต่างประเทศนั้นจะมีลักษณะไม่แตกต่างกัน นอกจากนั้นผู้เขียนเสนอว่าการดำเนินคดีในศาลไทยอาจอาศัยแนววินิจฉัยของศาลในระบบ Common Law เพื่อเป็นประโยชน์ และเป็นแนวทางในการพิจารณาความรับผิดในคดีละเมิดของผู้ประกอบวิชาชีพเวชกรรมในประเทศไทยได้ และในอนาคตอาจจะนำไปสู่การพัฒนากฎหมายควบคุมการประกอบวิชาชีพเวชกรรมโดยกำหนดให้เป็นหน้าที่ของผู้ประกอบวิชาชีพเวชกรรมในอันที่จะต้องกระทำเพื่อปกป้องความเสียหายต่อบุคคลอื่น อันจะทำให้ภาระการพิสูจน์ ตกอยู่แก่ผู้ประกอบวิชาชีพเวชกรรม ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 422 ซึ่งจะก่อให้เกิดความเป็นธรรมแก่ผู้ป่วยมากยิ่งขึ้น นอกจากนั้น ผู้เขียนได้เสนอแนวทางไว้เพื่อการศึกษารายละเอียดต่อไปในอนาคตถึงการปรับปรุงกฎหมายประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 84 ตลอดจนการใช้วิธีการป้องกันความเสียหายโดยการเน้นจรรยาบรรณของผู้ประกอบวิชาชีพเวชกรรม ในหลักสูตรการศึกษา และการเผยแพร่สิทธิของผู้ป่วยตลอดจนได้เสนอแนวการเยียวยาชดใช้ โดยระบบประกันภัยรวม หรือการเอาประกันในการประกอบวิชาชีพ นอกเหนือจาก ระบบกฎหมายละเมิดไว้เพื่อเป็นการศึกษาพิจารณาต่อไปในอนาคตด้วย