คำลงท้ายในภาษาถิ่นขอนแก่น

Abstract

วิทยานิพนธ์ฉบับนี้มีวัตถุประสงค์ 3 ประการ ประการแรกเพื่อศึกษาลักษณะทางเสียงและโครงสร้างพยางค์ของคำลงท้ายในภาษาถิ่นขอนแก่น ประการที่ 2 เพื่อศึกษาการใช้คำลงท้ายในภาษาถิ่นขอนแก่น และประการที่ 3 เพื่อศึกษาคำลงท้ายที่ใช้ร่วมกันในประโยค ข้อมูลที่นำมาศึกษาเก็บรวบรวมจากภาษาพูดที่ใช้ในชีวิตประจำวัน การศึกษาลักษณะทางเสียงของคำลงท้ายในภาษาถิ่นขอนแก่นพบว่า ระดับเสียงสูงต่ำของคำลงท้ายในภาษาถิ่นขอนแก่นมี 7 เสียง คือ เสียงต่ำระดับ เสียงกลางระดับ เสียงสูงระดับเสียงต่ำ-ขึ้น เสียงต่ำ-ตก เสียงกลาง-ตก เสียงสูง-ระดับ-ตก ส่วนโครงสร้างพยางค์ของคำลงท้ายพบว่ามี 20 แบบ และ 7 แบบต่างจากโครงสร้างพยางค์ของค่าปรกติ การศึกษาการใช้คำลงท้ายในภาษาถิ่นขอนแก่นได้ศึกษาการใช้คำลงท้ายในประโยค 6 ชนิด คือประโยคแจ้งให้ทราบที่มีเนื้อความรับรอง ประโยคแจ้งให้ทราบที่มีเนื้อความปฏิเสธ ประโยคบอกให้ทำที่มีเนื้อความรับรอง ประโยคบอกให้ทำที่มีเนื้อความปฏิเสธ ประโยคถามให้ตอบที่มีเนื้อความรับรอง ประโยคถามให้ตอบที่มีเนื้อความปฏิเสธ ผลการศึกษาทำให้แบ่งคำลงท้ายได้ 2 กลุ่มใหญ่ คือคำลงท้ายที่แสดงเจตนาและคำลงท้ายที่แสดงสถานภาพ และในกลุ่มค่าลงท้ายที่แสดงเจตนาแบ่งย่อยได้อีก 12 กลุ่ม การศึกษาคำลงท้ายที่ใช้ร่วมกันในประโยค พบว่า คำลงท้ายที่ใช้ร่วมกันได้มีจำนวนจำกัด และมีตำแหน่งปรากฎร่วมกันที่แน่นอน การใช้ค่าลงท้ายร่วมกันในประโยค กำหนดโดยคำที่นำหน้าส่วนความหมายจะแสดงความหมายร่วมกัน