คำยืมภาษาอาหรับในภาษามลายูถิ่นปัตตานี

Abstract

วิทยานิพนธ์ฉบับนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อระบุและวิเคราะห์ประเภทของคำยืมภาษาอาหรับในภาษามลายูถิ่นปัตตานี วิเคราะห์ระบบเสียง ศึกษาการเปลี่ยนแปลงทางเสียง และการเปลี่ยนแปลงทางความหมายของคำยืม โดยเก็บและรวบรวมข้อมูลคำยืมภาษาอาหรับส่วนหนึ่งจากพจนานุกรมภาษามลายูถิ่นปัตตานี-ภาษาไทย คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี ฉบับปี พ.ศ. 2527 และอีกส่วนหนึ่งมาจากผู้วิจัยเอง ในฐานะที่เป็นผู้พูดภาษามลายูถิ่มปัตตานีเป็นภาษาแม่ และได้บันทึกข้อมูลคำยืมโดยใช้สัทอักษรสากล (IPA) แล้วนำคำยืมเหล่านั้นไปเปรียบเทียบกับคำในภาษาอาหรับ โดยยึดตามพจนานุกรมภาษาอาหรับ Al Mu'jam Al wasit และพจนานุกรม Al Munjid จากนั้น นำข้อมูลมาวิเคราะห์เพื่อพิสูจน์สมมติฐาน ผลการวิจัยพบว่า คำยืมส่วนใหญ่เป็นคำยืมทับศัพท์มิใช่คำยืมปนและคำยืมแปล ส่วนใหญ่เป็นคำนาม รองลงมาเป็นคำกริยา คำคุณศัพท์ คำสันธาน และคำที่เป็นได้ทั้งคำกริยาและคำนาม ตามลำดับความหมายของคำยืมส่วนใหญ่จะเกี่ยวกับการกระทำ ความคิดและความเชื่อ ซึ่งไม่ได้เป็นไปตามสมมติฐาน คือคำยืมส่วนใหญ่เกี่ยวกับศาสนาอิสลาม หน่วยเสียงพยัญชนะและหน่วยเสียงสระที่ปรากฏในคำยืมภาษาอาหรับมีจำนวนน้อยกว่าในภาษามลายูถิ่นปัตตานีปกติ การเปลี่ยนแปลงของหน่วยเสียงพยัญชนะท้ายจะเกิดมากกว่าหน่วยเสียงพยัญชนะต้น ทั้งนี้เนื่องจากในภาษามลายูถิ่นปัตตานีมีหน่วยเสียงที่สามารถปรากฏเป็นเสียงพยัญชนะท้ายได้เพียง 3 หน่วยเสียง แต่ในภาษาอาหรับหน่วยเสียงพยัญชนะทุกหน่วยเสียงสามารถปรากฏเป็นเสียงพยัญชนะท้ายได้ และการเปลี่ยนแปลงทางเสียงจะเกิดในพยางค์ท้ายมากกว่าในพยางค์ต้นของคำสองพยางค์หรือสามพยางค์ การเปลี่ยนแปลงในระดับพยางค์นั้นมีทั้งการเพิ่มพยางค์และการลดพยางค์ คำยืมส่วนใหญ่มีความหมายแคบเข้า การเปลี่ยนแปลงทั้งหมดที่พบเป็นการเปลี่ยนแปลงที่เป็นระบบและมีกฎเกณฑ์