วิธีการประมาณความน่าจะเป็นที่จะอยู่รอด เมื่อข้อมูลถูกตัดทิ้งทางขวา

Abstract

ศึกษาเปรียบเทียบวิธีการประมาณค่าความน่าจะเป็นที่จะอยู่รอดเมื่อข้อมูลมีค่าที่ถูกตัดทิ้งทางขวา โดยการเปรียบเทียบค่าเฉลี่ยเปอร์เซ็นต์ความคลาดเคลื่อนสัมบูรณ์ (MAPE) ของแต่ละวิธีการประมาณ ซึ่งวิธีการประมาณที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้คือ วิธีทางคณิตศาสตร์ประกันภัย (The Actuarial Method) ตัวประมาณ เอ (Estimator A) ตัวประมาณ บี (Estimator B) และตัวประมาณ ซี (Estimator C) ข้อมูลที่ใช้ในการวิจัยได้จากการจำลองด้วยเทคนิคมอนติคาร์โล การวิเคราะห์ข้อมูลกระทำเมื่อข้อมูลมีค่าที่ถูกตัดทิ้งทางขวา โดยกำหนดการแจกแจงของข้อมูลของระยะเวลาที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปในอนาคตเป็นแบบไวบูลล์ และกอมเพริตซ์ การแจกแจงของข้อมูลที่ออกจากกลุ่มก่อนสิ้นช่วงศึกษาเป็นแบบสม่ำเสมอและเบต้าสำหรับอายุในช่วง 25-65 ปี เปอร์เซ็นต์การออกจากกลุ่มก่อนสิ้นช่วงการศึกษาเป็น 10%, 20%, 30% และ 40% ขนาดตัวอย่างเป็น 300, 500, 700 และ 1,000 โดยทำการทดลองซ้ำๆ กัน 2,000 ครั้งในแต่ละสถานการณ์ ผลการวิจัยสรุปได้ดังนี้ ตัวประมาณ ซี จะให้ค่า MAPE ต่ำที่สุดในแต่ละการแจกแจง ขนาดตัวอย่าง และเปอร์เซ็นต์การออกจากกลุ่ม สำหรับแต่ละเปอร์เซ็นต์การออกจากกลุ่ม เมื่อขนาดตัวอย่างเพิ่มขึ้น ค่า MAPE ของการประมาณทั้ง 4 วิธี จะลดลง แต่สำหรับแต่ละขนาดตัวอย่าง เมื่อเปอร์เซ็นต์การออกจากกลุ่มเพิ่มขึ้น ค่า MAPE ของการประมาณทั้ง 4 วิธี จะเพิ่มขึ้น ดังปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อค่าเฉลี่ยเปอร์เซ็นความคลาดเคลื่อนสัมบูรณ์ และขนาดตัวอย่างซึ่งจะแปรผันโดยตรงกับค่าเฉลี่ยเปอร์เซ็นต์ความคลาดเคลื่อนสัมบูรณ์