การใช้หลักสูตรประโยคมัธยมศึกษาตอนปลาย ฉบับพุทธศักราช 2518 ในเขตการศึกษา 5

Abstract

วัตถุประสงค์ของการวิจัย การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ที่จะสำรวจปัญหาการใช้หลักสูตรประโยคมัธยมศึกษาตอนปลาย ฉบับพุทธศักราช ในเขตการศึกษา 5 วิธีดำเนินการวิจัย สร้างแบบสำรวจปัญหาการใช้หลักสูตรขึ้น มีลักษณะเป็นแบบรายการตรวจสอบ แบบมาตราส่วนประเมินค่า และแบบคำถามปลายเปิด รวม 14 ฉบับ ตามลักษณะหน้าที่ของผู้ใช้หลักสูตร แล้วนำไปสอบถามความคิดเห็นจากบุคลากรที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการใช้หลักสูตรในโรงเรียนมัธยมศึกษา ในเขตการศึกษา 5 สังกัดกรมสามัญศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ จำนวน 15 โรงเรียน ซึ่งประกอบด้วยผู้บริหารโรงเรียน หัวหน้าสายวิชา อาจารย์ผู้สอน เจ้าหน้าที่แนะแนว เจ้าหน้าที่ทะเบียน เจ้าหน้าที่วัดผลการศึกษา และเจ้าหน้าที่ห้องสมุด จำนวนแบบสอบถามที่ได้รับคืนจากผู้ตอบแบบสอบถามทั้งหมด 338 คน คิดเป็นร้อยละ 84.50 แล้วนำข้อมูลมาวิเคราะห์ โดยใช้สัดส่วน ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน และค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์จากตำแหน่งของคะแนน ผลการวิจัย ผู้ตอบแบบสอบถามมีวุฒิตั้งแต่ปริญญาตรีขึ้นไปเป็นจำนวนร้อยละ 65.38 ผู้บริหารโรงเรียนและหัวหน้าสายวิชาเป็นผู้มีระยะเวลาในการปฏิบัติหน้าที่ปัจจุบันนานกว่าอาจารย์ผู้สอนและเจ้าหน้าที่ ด้านการเข้าประชุม สัมมนา หรืออบรมเกี่ยวกับหลักสูตรใหม่ ปรากฏว่าผู้บริหารโรงเรียน หัวหน้าสายวิชา และเจ้าหน้าที่เคยเข้าร่วมประชุมสัมมนา หรืออบรมเป็นส่วนใหญ่ แต่อาจารย์ผู้สอนซึ่งเป็นผู้ใช้หลักสูตรโดยตรงกลับไม่เคยได้รับการอบรมเกินกว่าครึ่ง และจากปัญหาบุคลากรด้านการสอนปรากฏว่ายังขาดแคลนเกือบทุกหมวดวิชา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในหมวดวิชาสังคมศึกษา หมวดวิชาพลานามัย หมวดวิชาภาษาอังกฤษ หมวดวิชาศิลปปฏิบัติ ส่วนหมวดวิชาคณิตศาสตร์มีเพียงพอ ทางด้านเจ้าหน้าที่ขาดบุคลากรมากตามลำดับคือ เจ้าหน้าที่ห้องสมุด เจ้าหน้าที่แนะแนว เจ้าหน้าที่วัดผลการศึกษาและเจ้าหน้าที่ทะเบียน วัสดุและอุปกรณ์ 1) เกือบทุกหมวดวิชาขาดวัสดุอุปกรณ์การสอนที่จำเป็น โดยเฉพาะอย่างยิ่งหมวดวิชาภาษาไทย หมวดวิชาสังคมศึกษา และหมวดวิชาศิลปปฏิบัติ 2 ) ความไม่เพียงพอของแบบเรียน ปรากฏเด่นชัดในหมวดวิชาภาษาอังกฤษ หมวดวิชาศิลปศึกษา และหมวดวิชาศิลปปฏิบัติ 3) หนังสืออ่านประกอบขาดในหมวดวิชาภาษาไทยและหมวดวิชาพลานามัย ห้องพิเศษและสถานที่เรียน ส่วนใหญ่มีปัญหาเกี่ยวกับความไม่เพียงพอ 1) ห้องปฏิบัติการทางภาษาสำหรับหมวดวิชาภาษาไทย และหมวดวิชาภาษาอังกฤษ 2) ห้องพิเศษในหมวดวิชาคณิตศาสตร์ หมวดวิชาสังคมศึกษาและหมวดวิชาศิลปศึกษา 3) ห้องปฏิบัติการและห้องเรียนที่มีโต๊ะสาธิตในหมวดวิชาวิทยาศาสตร์ 4) โรงพลศึกษาและสนามสำหรับประกอบกิจกรรมในหมวดวิชาพลานามัย 5) โรงฝึกงานสำหรับหมวดวิชาศิลปะปฏิบัติและ 6 ) ขาดสถานที่ที่ใช้ในการแนะแนวและขนาดของห้องสมุดไม่เพียงพอกับจำนวนผู้ใช้ เอกสารเกี่ยวกับการใช้หลักสูตร มีปัญหาเกี่ยวกับการขาดแคลนสิ่งต่อไปนี้ 1) คู่มือประเมินผลการเรียน ขาดแคลนในทุกหมวดวิชา 2) ประมวลการสอนหมวดวิชาที่ขาดคือ สังคมศึกษาและพลานามัย 3) โครงการสอน ขาดในหมวดวิชาสังคมศึกษา คณิตศาสตร์และหมวดวิชาภาษาอังกฤษ 4 ) คู่มือหลักสูตร หมวดวิชาที่ขาดคือ ภาษาไทย วิทยาศาสตร์และหมวดวิชาศิลปศึกษา เนื้อหาวิชา หมวดวิชาที่มีเนื้อหามากเกินไปคือ สังคมศึกษาและหมวดวิชาวิทยาศาสตร์ ซึ่งก่อให้เกิดปัญหาดังนี้คือ 1) เวลาที่สอนให้ครอบคลุมเนื้อหา 2) ความไม่เพียงพอของเวลาที่จะให้นักเรียนค้นคว้าด้วยตนเอง 3) การจัดตารางสอนให้รับกับวิชาที่เปิดสอนทั้งหมด งบประมาณ ปัญหาการขาดแคลนปรากฏในทุกด้านของการนำหลักสูตรไปใช้หมวดวิชาที่ยังขาดงบประมาณค่อนข้างน้อย คือภาษาไทย และหมวดวิชาสังคมศึกษา