ความสัมพันธ์ระหว่างรูปแบบของเสียงสระและความหมาย ของคำซ้ำสองพยางค์ในภาษาไทย

Abstract

วิทยานิพนธ์ฉบับนี้มุ่งศึกษาหาความสัมพันธ์ระหว่างรูปแบบของเสียงสระและความหมายของคำซ้ำสองพยางค์ในภาษาไทย คำซ้ำในวิทยานิพนธ์ฉบับนี้หมายถึงคำที่มีเสียงซ้ำกัน โดยอาจซ้ำกันทุกเสียง เช่น ดี ๆ /dii dii/ หรือซ้ำเสียงบางเสียงก็ได้ เช่น ดีเดอ / dii dee/ ผู้วิจัยได้จำกัดขอบเขตของการวิจัยด้วยการศึกษา เฉพาะคำซ้ำสองพยางค์ที่พยางค์ทั้งสองมีเสียงซ้ำกันเพียงบางเสียงเท่านั้น คำซ้ำดังกล่าวอาจมีพยางค์หนึ่งเป็นพยางค์หลัก คือพยางค์ที่สามารถเกิดเดี่ยวเป็นคำได้ หรืออาจไม่มีพยางค์หลักเลยก็ได้ ถ้ามีพยางค์หลัก พยางค์ที่เหลือที่แสดงการซ้ำเสียงนั้นจะต้องมีความหมายเกี่ยวข้องกับความหมายของพยางค์หลัก เช่น โครมคราม /khroom khraam/ ถ้าไม่มีพยางค์หลัก พยางค์ทั้งสองจะต้องแสดงเสียงสระที่เป็นรูปแบบ และทั้งสองพยางค์นั้นจะต้องเกิดร่วมกันเสมอเพื่อให้เกิดความหมายของคำซ้ำนั้น ๆ เช่น อ้อแอ้ / วิทยานิพนธ์ฉบับนี้มี 5 บทรวมทั้งภาคผนวกในตอนท้าย บทที่ 1 เป็นบทนำว่าด้วยวัตถุประสงค์และขอบเขตของการวิจัย บทที่ 2 เป็นการศึกษาค้นคว้าเรื่องคำซ้ำทั้ง คำว่า ‘เกี่ยวข้อง’ หมายถึงความหมายที่แสดงความรู้สึกนึกคิดในแง่ต่าง ๆ ของผู้พูดต่อสิ่ง, บุคคล หรือกริยาอาการซึ่งเป็นความหมายของพยางค์หลัก ดูบทที่ 4 ในภาษาไทยและภาษาต่างประเทศ บทที่ 3 เป็นการศึกษารูปแบบของเสียงสระของคำซ้ำ บทที่ 4 แสดงความหมายของคำซ้ำและความสัมพันธ์ระหว่างรูปแบบของเสียงสระ บทที่ 5 เป็นการสรุปผลการวิจัย ข้อสังเกต และข้อเสนอแนะ จากการศึกษาปรากฏว่าคำซ้ำสองพยางค์ในภาษาไทยมีรูปแบบของเสียงสระ อยู่ 2 แบบใหม่ๆ แบบที่ 1 คือไม่มีข้อจำกัดของคู่สระที่เกิดร่วมกันในพยางค์ที่หนึ่งและพยางค์ที่สอง กล่าวคือสระในพยางค์หลักจะเป็นสระใดๆ ก็ได้ แต่สระในพยางค์ซ้ำจะต้องเป็นสระใดสระหนึ่งในสระต่อไปนี้ คือ สระกลาง-กลาง //, สระหน้า-ต่ำ // หรือ สระหลัง-กลางสั้น / / ตามด้วยพยัญชนะนาสิก / / เช่นในคำว่า กินเกิน /kin krn/ ตีแต /dii dee/ , น่งนั่ง /non nan/ คำซ้ำที่มีการซ้ำแบบนี้จะเกิดได้กับหมวดคำทุกประเภท แบบที่สอง คือมีข้อจำกัดของคู่สระที่เกิดร่วมกันในพยางค์ที่หนึ่งและพยางค์ที่สองไม่ว่าพยางค์หลักจะอยู่หน้าหรือหลัง อีกทั้งยังมีข้อจำกัดว่าจะการซ้ำแบบนี้ เฉพาะในหมวดคำกริยาอกรรม หมวดคำคุณศัพท์ และหมวดคำกริยาวิเศษณ์ เท่านั้น รูปแบบของเสียงสระในพยางค์ทั้งสองจะเป็นแบบใดแบบหนึ่งในแบบต่อไปนี้ คือ สระหลัง-สระหน้า เช่นในคำว่า โยกเยก /jook jeek/ อ้อแอ้ หรือ สระสูงหรือกลาง-สระต่ำ เช่นในค่ำว่า กรี๊ดกร๊าด /kriit kraat/ ด้วยเหตุที่คำซ้ำแบบที่สองมีข้อจำกัดของคู่สระที่เกิดร่วมกันในพยางค์ทั้งสองนี้เองอาจมีส่วนทำให้คำซ้ำแบบนี้เกิดขึ้นน้อยกว่าแบบแรก แต่ก็มีโอกาสที่จะเกิดเป็นคำซ้ำได้ คำซ้ำที่มีรูปแบบของเสียงสระอยู่ 2 แบบใหญ่นี้จะมี 2 ความหมายใหญ่ๆ แต่ละความหมายจะมีความสัมพันธ์กับรูปแบบของเสียงสระ ความหมายที่ 1 จะแสดงทัศนคติของผู้พูดที่มีต่อสิ่ง, หรือบุคคลในแง่ไม่สู้ดี รูปแบบของเสียงสระเป็นแบบที่ 1 คือไม่มีข้อจำกัดของคู่สระที่เกิดร่วมกันในพยางค์ที่หนึ่งและพยางค์ที่สอง ความหมายที่ 2 เป็นความหมายที่เกี่ยวกับความรู้สึกของผู้พูดที่มีต่อสิ่งหรือบุคคลที่ใช้คำซ้ำนั้น ๆ มาขยายรูปแบบของเสียสระเป็นแบบที่ 2 คือมีข้อจำกัดของคู่สระที่เกิดร่วมกันในพยางค์ที่หนึ่งและพยางค์ที่สอง ความหมายที่ 2 นี้อาจแยกเป็นความหมายย่อยได้อี 5 ความหมาย คือ ความหมายที่เป็นการเพิ่มน้ำหนักความหมายของพยางค์หลักที่เกี่ยวกับลักษณะหรืออาการ. ความหมายที่เป็นการเพิ่มน้ำหนักความหมายของพยางค์หลักที่เกี่ยวกับปริมาณของเสียงให้มีมากขึ้น, ความหมายที่เป็นการเพิ่มน้ำหนักความหมายของพยางค์หลักโดยอาจจะมีการเปลี่ยนแปลงความหมายของพยางค์หลักบ้างเล็กน้อย, ความหมายที่บอกลักษณะเกี่ยวกับเสียง ความหมายที่บอกลักษณะเกี่ยวกับอาการหรือท่าทาง