อิทธิพลของบุคลิกภาพแบบหลงตนเอง และความไม่สอดคล้องระหว่าง การเห็นคุณค่าแห่งตนโดยนัยและการเห็นคุณค่าแห่งตนที่รับรู้ ต่อสุขภาวะทางจิต : การวิเคราะห์อิทธิพลของตัวแปรกำกับและตัวแปรส่งผ่าน

Abstract

ศึกษาถึงอิทธิพลกำกับของตัวแปรการเห็นคุณค่าแห่งตนที่รับรู้ ต่อบุคลิกภาพแบบหลงตนเอง ในการทำนายการเห็นคุณค่าแห่งตนโดยนัย และอิทธิพลของบุคลิกภาพแบบหลงตนเอง ในการทำนายสุขภาวะทางจิต โดยมีความไม่สอดคล้องของการเห็นคุณค่าแห่งตนเป็นตัวแปรส่งผ่าน ผู้ร่วมการวิจัยจำนวน 272 คน แบ่งเป็นเพศชาย 98 คน และเพศหญิง 174 คน ทำมาตรวัดการเห็นคุณค่าแห่งตน แบบทดสอบความชื่นชอบตัวอักษร แบบทดสอบความชื่นชอบชื่อ มาตรวัดบุคลิกภาพแบบหลงตนเอง มาตรวัดสุขภาวะทางจิต และทดสอบการเชื่อมโยงโดยนัย โดยสลับลำดับประเภทของการวัดด้วยวิธีการสุ่ม ผลการวิเคราะห์โมเดลสมการเชิงโครงสร้าง พบว่า บุคลิกภาพแบบหลงตนเองไม่สามารถทำนายการเห็นคุณค่าแห่งตนโดยนัยได้อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ โดยมีการเห็นคุณค่าแห่งตนที่รับรู้เป็นตัวแปรกำกับ แต่บุคลิกภาพแบบหลงตนเองสามารถทำนายสุขภาวะทางจิตได้อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 อย่างไรก็ตาม บุคลิกภาพแบบหลงตนเองไม่สามารถทำนายสุขภาวะทางจิต โดยมีความไม่สอดคล้องของการเห็นคุณค่าแห่งตนเป็นตัวแปรส่งผ่าน ทั้งนี้ ผู้ที่มีการเห็นคุณค่าแห่งตนโดยนัยต่ำและการเห็นคุณค่าแห่งตนที่รับรู้สูง มีระดับสุขภาวะทางจิตสูงกว่าผู้ที่มีการเห็นคุณค่าแห่งตนโดยนัยสูง และการเห็นคุณค่าแห่งตนที่รับรู้ต่ำอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .001