ความสัมพันธ์ระหว่างเมตะบอลิสมของกลูโคสและกรดยูริก : อิทธิพลของการลดระดับกรดยูริกในเซรุ่ม โดยแอลโลพูรินอลต่อเมตะบอลิสมของกลูโคส

Abstract

เนื่องจากความรู้ในปัจจุบันเชื่อว่าพยาธิกำเนิดของโรคเบาหวานชนิดไม่พึ่งอินสุลินเกิดจากความผิดปกติของเนื้อเยื่อปลายทางหรือที่เรียกว่าภาระต้านอินสุลินซึ่งเกิดจากสาเหตุต่าง ๆ กันไป ได้มีรายงานแสดงว่าเมตะบอลิสมของกรดยูริกอาจมีบทบาทต่อพยาธิกำเนิดของโรคเบาหวานชนิดไม่พึ่งอินสุลินจึงได้ทำการศึกษาชนิด randomized double blind cross over control study โดยใช้ แอลโลพูรินอล 12 อาทิตย์ และยาหลอกอีก 12 อาทิตย์ ในผู้ป่วยโรคเบาหวานชนิดไม่พึ่งอินสุลินจำนวน 53 ราย โดยตรวจหาค่าความทนต่อน้ำตาลกลูโคส, ฮีโมโกลบินเอวันซี, อินสุลิน, กรดยูริก และ ค่าทางชีวเคมีอื่น ๆ ได้แก่ ค่าไขมันในเซรุ่มและครีเอตินีน พบว่าระดับฮีโมโกลบินเอวันซีหลังได้แอลโลพูรินอลสูงกว่าหลังได้ยาหลอกอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p <0.003) แต่ไม่พบความแตกต่างของค่าความทนต่อน้ำตาลกลูโคส, อินสุลิน และค่าทางชีวเคมี อื่น ๆ ยกเว้น กรดยูริกในเซรุ่ม (p <0.001). เมื่อแยกกลุ่มผู้ป่วยออกเป็น 2 กลุ่ม โดยใช้ค่า BMI ก็ยังพบความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติของค่าฮีโมโกลบินเอวันซีและกรดยูริก ทั้งในกลุ่มที่มี BMI น้อยกว่า 25 กก. ต่อตารางเมตร (p <0.001, p <0.001 ตามลำดับ) และกลุ่มที่มี BMI มากกว่าหรือเท่ากับ 25 กก. ต่อตารางเมตร (p <0.05, p <0.001 ตามลำดับ) ได้ทำการวิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างความแตกต่างของฮีโมโกลบินเอวันซีกับความแตกต่างของกรดยูริกหลังได้แอลโลพูรินอลและหลังได้ยาหลอกโดยใช้การวิเคราะห์ความถดถอยเชิงเส้นตรงและสหสัมพันธ์ พบว่าไม่ปรากฏความสัมพันธ์แบบเส้นตรง (r = 0.15, p = 0.29) สรุปมีความสัมพันธ์ระหว่างเมตะบอลิสมของกลูโคสและกรดยูริกจริงและความสัมพันธ์ดังกล่าวสนับสนุนว่ากรดยูริกมีส่วนร่วมในพยาธิกำเนิดของโรคเบาหวานชนิดไม่พึ่งอินสุลิน