การพัฒนาความสามารถในการออกกำลังกายของผู้ป่วยฮัยเปอร์ธัยรอยด์ โดยใช้ยาต้านเบต้า

Abstract

ศึกษาถึงผลของยา propranolol และ carvedilol ต่อการเพิ่มความสามารถในการออกกำลังกายของผู้ป่วยฮัยเปอรธัยรอยด์ เมื่อเปรียบเทียบกับกลุ่มที่ไม่ได้รับยา และศึกษาถึงความแตกต่างระหว่างผลของยา propranolol และ carvedilol จำนวนทั้งสิ้น 38 คน ซึ่งมีอายุระหว่าง 15-50 ปี คัดเลือกเข้าการทดลองโดยต้องมีระดับธัยรอยด์ฮอร์โมนในเลือด FT3 และ FT4 สูงกว่าปกติ และมีระดับ TSH น้อยกว่าปกติ โดยแบ่งผู้ป่วยเป็น 3 กลุ่ม และจัดให้ได้รับยา placebo (n=11), propranolol, (n=13) carvedilol (n=14) ควบคู่ไปกับยาต้านธัยรอยด์ โดยใช้ double blind control trial นำผู้ป่วยมาทดสอบความสามารถในการออกกำลังกายที่สัปดาห์ที่ 0, 2 และ 6 หลังจากได้รับยา ผลการทดลองพบว่า ในทุกกลุ่มมีระดับธัยรอยด์ฮอร์โมนลดลงเมื่อทำการตรวจที่สัปดาห์ที่ 2 และ 6 อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<0.05) แต่เมื่อเปรียบเทียบระหว่างแต่ละกลุ่มพบว่า ระดับธัยรอยด์ฮอร์โมนในเลือดลดลงไม่แตกต่างกัน การทดสอบความสามารถในการออกกำลังกาย พบว่า อัตราการเต้นของหัวใจขณะพักและขณะออกกำลังกาย มีอัตราลดลงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่สัปดาห์ที่ 2 และ 6 ในกลุ่มของ propranolol (p<0.01) และ carvedilol (p<0.01) เมื่อเปรียบเทียบกับ placebo และพบว่ากลุ่มที่ได้รับยาต้านเบต้ามีความสามารถ ในการเพิ่มอัตรางานได้อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่สัปดาห์ที่ 2 (p<0.05) ส่วน VO2/HR เพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติในกลุ่มของ propranolol (p<0.05) และ carvedilol (p<0.05) และในกลุ่ม placebo ก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน แต่เมื่อเปรียบเทียบระหว่างกลุ่มพบว่า มีการเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติของกลุ่ม carvedilol เมื่อเปรียบเทียบกับ placebo (p<0.05) อัตราการใช้ออกซิเจนของร่างกายไม่แตกต่างกันในทุกกลุ่ม ดังนั้นจากผลการวิจัยสรุปได้ว่า ยาต้านเบต้ามีผลในการเพิ่มความสามารถในการออกกำลังกาย ของผู้ป่วยฮัยเปอร์ฮัยรอยด์ได้ในช่วง submaximum exercise แต่ผลของยา propranolol และยา carvedilol ต่อการออกกำลังกายนั้นไม่แตกต่างกัน