Abstract:
พระราชบัญญัติจราจรทางบก พ.ศ. 2522 มีลักษณะเป็นกฎหมายเทคนิค กล่าวคือ กฎหมายดังกล่าวนั้นถูกบัญญัติขึ้นเพื่อความเป็นระเบียบเรียบร้อยของสังคม และเพื่อให้เป็นไปตามเจตนารมณ์ของกฎหมาย จึงได้มีการกำหนดสภาพบังคับเอาไว้ในพระราชบัญญัติดังกล่าว โดยมาตรา 78 วรรคสอง แห่งพระราชบัญญัติจราจรทางบก พ.ศ. 2522 ได้นำเอาโทษยึดทรัพย์และริบทรัพย์ซึ่งเป็นโทษทางอาญาอย่างหนึ่งมากำหนดเป็นบทลงโทษเอาไว้ จากการศึกษาพบว่า การกำหนดโทษดังกล่าวเป็นการจำกัดสิทธิในการใช้ทรัพย์สินของบุคคล อันเป็นสิทธิขั้นพื้นฐานที่รัฐธรรมนูญให้การรับรองและคุ้มครองเอาไว้ จึงมีลักษณะเป็นการใช้อำนาจรัฐเข้าไปจำกัดสิทธิการใช้ประโยชน์ในทรัพย์สินของปัจเจกชน และเป็นการเพิ่มภาระให้กับเจ้าของหรือผู้ครอบครองรถคันก่อเหตุ ทั้งที่เจ้าของหรือผู้ครอบครองรถอาจมิได้ทราบถึงเหตุในการกระทำความผิดนั้นเลย ดังนั้นจึงควรมีการปรับปรุงบทบัญญัติดังกล่าว เพื่อให้มีความสอดคล้องกับหลักกรรมสิทธิ์อันเป็นหลักการที่ได้รับการรับรองโดยรัฐธรรมนูญ โดยในการยึดรถยนต์ของกลางนั้นจะต้องมีเหตุผลและความจำเป็นอย่างเพียงพอ มิเช่นนั้นแล้วเจ้าพนักงานก็ไม่ควรใช้อำนาจในการยึดรถยนต์ของกลางดังกล่าวเอาไว้ อีกทั้งควรมีการวางระเบียบปฏิบัติในการยึดรถยนต์ของกลาง เพื่อเป็นแนวทางให้เจ้าหน้าที่ผู้เกี่ยวข้องได้ถือปฏิบัติอย่างชัดเจน นอกจากนี้ ผู้ศึกษายังเห็นว่าไม่ควรนำมาตรการให้รถยนต์ของกลางต้องตกเป็นของรัฐโดยผลของกฎหมายมาใช้ในบทบัญญัติดังกล่าว ทั้งนี้ เพื่อให้เกิดความเป็นธรรมแก่ประชาชนและเพื่อประโยชน์สาธารณะอย่างเหมาะสมและได้สัดส่วนมากที่สุด
