ปัญหาของประเทศไทยจากการเข้าเป็นภาคีในอนุสัญญาระหว่างประเทศว่าด้วยการป้องกันมลพิษจากเรือ ค.ศ.1973 และพิธีสาร ค.ศ.1978

Abstract

ตามที่ประเทศไทยได้ลงนามเพื่อเข้าเป็นภาคีในอนุสัญญาระหว่างประเทศว่าด้วยการป้องกันมลพิษจากเรือ ค.ศ. 1973 และพิธีสาร ค.ศ.1978 โดยมีผลบังคับใช้ในวันที่ 2 กุมภาพันธ์ พ.ศ.2551นั้น ประเทศไทยได้ยอมรับข้อกำหนดตามภาคผนวกของอนุสัญญาฯ เฉพาะในส่วนภาคผนวกที่ 1 ว่าด้วยการป้องกันมลพิษจากน้ำมัน และ ภาคผนวกที่ 2 ว่าด้วยการควบคุม มลพิษจากสารเหลวที่มีพิษในระวางเป็นปริมาตรรวมเท่านั้น โดยในส่วนที่เหลืออีก 4 ภาคผนวก ประเทศไทยยังไม่ได้ยอมรับเข้าผูกพัน เนื่องด้วยปัญหาด้านความพร้อมของภาครัฐ กฎหมายที่มีอยู่ และ ผู้ประกอบการเดินเรือของไทย วิทยานิพนธ์ฉบับนี้มุ่งศึกษาข้อกำหนดในอนุสัญญาฯ โดยคำนึงถึงปัญหาของภาครัฐ และ ผู้ประกอบการเดินเรือของประเทศไทย ประกอบกับกฎหมายที่มีอยู่ว่าเพียงพอหรือสอดคล้องหรือไม่ และจะดำเนินการเพื่อแก้ไขปัญหาได้อย่างไรเพื่อให้ประเทศไทยสามารถปฏิบัติตามพันธกรณีในอนุสัญญาฯได้อย่างครบถ้วน ผลจากการศึกษาพบว่า ประเทศไทยควรจัดให้มีอุปกรณ์เพื่อรองรับของเสียให้เพียงพอ โดยมีค่าธรรมเนียมที่เหมาะสมเพื่อลดภาระให้ผู้ประกอบการเดินเรือ สามารถนำของเสียบนเรือมาทิ้งที่ท่าเรือได้โดยอาจไม่ต้องทำการบำบัดบนเรือ รวมถึงการพัฒนาความร่วมมือระดับรัฐและระหว่างรัฐกับเอกชนเพื่อยกระดับมาตรฐานทางเทคนิคเพื่อป้องกันมลพิษจากเรือ และปรับปรุงกฎหมายที่มีอยู่โดยเพิ่มมาตรการในเชิงป้องกันเข้าไปในกฎหมายที่เกี่ยวข้องเพื่อสร้างความร่วมมือในเชิงปฏิบัติการของหน่วยงานของภาครัฐในการดูแลและป้องกันมลพิษทางทะเลของประเทศไทยและทำให้ประเทศไทยสามารถปฏิบัติตามข้อกำหนดในอนุสัญญาฯ ได้อย่างครบถ้วน