ปัจจัยที่ส่งผลต่อความวิตกกังวลในวิชาสถิติ และผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาสถิติของนิสิตคณะครุศาสตร์ : การวิเคราะห์กลุ่มพหุ

Abstract

การวิจัยครั้งนี้เป็นการศึกษาความสัมพันธ์เชิงสาเหตุมีวัตถุประสงค์ 4 ประการ คือ (1) เพื่อศึกษาความแตกต่างของระดับความวิตกกังวลในวิชาสถิติของนิสิตในคณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ระหว่างนิสิตระดับปริญญาตรีและระดับบัณฑิตศึกษา (2) เพื่อศึกษาปัจจัยที่มีความสัมพันธ์และมีอิทธิพลต่อความวิตกกังวลในวิชาสถิติ และผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาสถิติของนิสิตคณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย (3) เพื่อพัฒนาโมเดลเชิงสาเหตุความวิตกกังวลในวิชาสถิติ และผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาสถิติของนิสิตคณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยที่สอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์ และ (4) เพื่อทดสอบความไม่แปรเปลี่ยนของโมเดลความวิตกกังวลในวิชาสถิติ และผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาสถิติของนิสิตคณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยเมื่อกลุ่มตัวอย่างแตกต่างกันในด้านระดับชั้นการศึกษา กลุ่มตัวอย่างในการวิจัยได้แก่ นักศึกษาระดับปริญญาตรี และนักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษาที่ลงทะเบียนเรียนและกำลังศึกษาในวิชาสถิติพื้นฐานของแต่ละระดับจำนวน 420 คน ตัวแปรที่ใช้ในการวิจัยประกอบด้วยตัวแปรแฝง 5 ตัว คือ ความวิตกกังวลในวิชาสถิติ ผลสำเร็จทางการเรียนวิชาสถิติ ปัจจัยด้านบุคคลของนิสิต ปัจจัยด้านผู้สอน และปัจจัยด้านสิ่งแวดล้อมทางการศึกษา เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยเป็นแบบสอบถาม ซึ่งมีค่าความเที่ยงเท่ากับ .819-.968 วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงบรรยาย การวิเคราะห์สหสัมพันธ์เพียร์สัน การวิเคราะห์สถิติที การวิเคราะห์ถดถอยพหุคูณ และการวิเคราะห์กลุ่มพหุด้วยโปรแกรมลิสเรล ผลการวิจัยสามารถสรุปเป็นประเด็นได้ดังนี้ 1. ในภาพรวม กลุ่มนิสิตระดับปริญญาตรีและกลุ่มนิสิตระดับบัณฑิตศึกษามีระดับความวิตกกังวลในวิชาสถิติในระดับปานกลางและไม่แตกต่างกัน ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาสถิติของทั้ง 2 กลุ่มมีลักษณะเบ้ขวาและสูงกว่าค่าเฉลี่ยเล็กน้อย จากการศึกษาพบว่าผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาสถิติของนิสิตทั้ง 2 กลุ่มความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 โดยผลสัมฤทธิ์ของนิสิตระดับบัณฑิตศึกษามีค่าสูงกว่าระดับปริญญาตรี 2. ตัวแปรต้น 10 ตัวแปรร่วมกันทำนายความวิตกกังวลในวิชาสถิติได้ร้อยละ 67.20 โดยมีสัมประสิทธิ์การถดถอยพหุคูณเท่ากับ .820 ในขณะที่เมื่อเพิ่มตัวแปรความวิตกกังวลในวิชาสถิติเข้าไป ตัวแปรทั้งหมดร่วมกันทำนายผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาสถิติได้ร้อยละ 73.60 โดยมีสัมประสิทธิ์การถดถอยพหุคูณเท่ากับ .858 3. โมเดลเชิงสาเหตุความวิตกกังวลในวิชาสถิติ และผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาสถิติของนิสิตคณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยมีความสอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์ ผลการตรวจสอบให้ค่าความสอดคล้อง X² = 67.17, df = 46, p = .022, X²/df = 1.46 RMR = .012 GFI = .981 AGFI = .938) ตัวแปรในโมเดลสามารถอธิบายความแปรปรวนของความวิตกกังวลในวิชาสถิติได้ร้อยละ 78.30 และสามารถอธิบายความแปรปรวนในผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาสถิติได้ร้อยละ 66.90 4. โมเดลเชิงสาเหตุความวิตกกังวลในวิชาสถิติ และผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาสถิติของนิสิตคณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยมีความไม่แปรเปลี่ยนในรูปแบบของโมเดลระหว่างนักศึกษา ในระดับปริญญาตรีและระดับบัณฑิตศึกษา ซึ่งจากการทดสอบความสอดคล้อง พบว่า สอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์โดยให้ค่า X² = 189.34, df = 154, p = .039, X²/df = 1.21 RMR = .017, GFI = .95.