Abstract:
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) ศึกษาการรับรู้ลักษณะทางวัฒนธรรมไทย ความเข้าใจวัฒนธรรมของชนชาติที่พูดภาษาอังกฤษ และความสามารถในการพูดภาษาอังกฤษของนักศึกษาคณะศิลปศาสตร์ สถาบันเทคโนโลยีราชมงคล (2) ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างการรับรู้ลักษณะทางวัฒนธรรมไทยกับความเข้าใจวัฒนธรรมของชนชาติที่พูดภาษาอังกฤษของนัก ศึกษาคณะศิลปศาสตร์ สถาบันเทคโนโลยีราชมงคล (3) ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างการรับรู้ลักษณะทางวัฒนธรรมไทยกับความสามารถในการพูดภาษาอังกฤษของนักศึกษาคณะศิลปศาสตร์ สถาบันเทคโนโลยีราชมงคล ตัวอย่างประชากรเป็นนักศึกษาระดับปริญญาตรีชั้นปีที่ 1 คณะศิลปศาสตร์สถาบันเทคโนโลยีราชมงคลจำนวน 148 คน ที่ได้จากการสุ่มตัวอย่างอย่างง่าย เครึ่องมือที่ใช้ในการวิจัยได้แก่ แบบสอบถามการรับรู้ลักษณะทางวัฒนธรรมไทยของนักศึกษา แบบสอบวัดความเข้าใจวัฒนธรรมของขนชาติที่พูดภาษาอังกฤษ และ แบบสอบวัดความสามารถในการพูดภาษาอังกฤษที่ผู้วิจัยสร้างขึ้น วิเคราะห์ข้อมูลโดยการหาค่ามัชฌิมเลขคณิต ค่ามัชณิมเลขคณิตคิดเป็นร้อยละ ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรจาน และค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์แบบเพียร์สันโพรดักส์โมเมนท์ ผลการวิจัยปรากฏดังนี้ 1. นักศึกษาคณะศิลปศาสตร์สถาบันเทคโนโลยีราชมงคล รับรู้ว่าตนเองมีลักษณะทางวัฒนธรรมไทยโดยรวมอยู่ในระดับปานกลาง โดยมีค่ามัชณิมเลขคณิตเท่ากับ 3.38 มีความเข้าใจวัฒนธรรมของชนชาติที่พูดภาษาอังกฤษอยู่ไนระดับค่อนข้างดี โดยมีค่ามัชฌิมเลขคณิตคิดเป็นร้อยละเท่ากับ 64.80 และมีความสามารถในการพูดภาษาอังกฤษอยู่ในระดับพอใช้ โดยมีค่ามัชณิมเลขคณิตคิดเป็นร้อยละเท่ากับ 62.36 2. การรับรู้ลักษณะทางวัฒนธรรมไทยของนักศึกษามีความสัมพันธ์ในทางลบกับความเข้าใจวัฒนธรรมของขนชาติที่พูดภาษาอังกฤษ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.01 โดยมีค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์เท่ากับ -.248 เมื่อพิจารณาเป็นรายด้านพบว่า มีลักษณะทางวัฒนธรรมไทย 4 ลักษณะที่มีความสัมพันธ์ทางลบอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 ได้แก่ลักษณะรักอิสระและความเป็นไท เป็นมิตร เคารพเชื่อฟังผู้อาวุโส และเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ และพบว่าอีก 6 ลักษณะที่ไม่มีความสัมพันธ์กับความเข้าใจวัฒนธรรมของชนชาติที่พูดภาษาอังกฤษ 3. การรับรู้ลักษณะทางวัฒนธรรมไทยของนักศึกษาไม่มีความสัมพันธ์กับความสามารถในการพูดภาษาอังกฤษ
