ความสัมพันธ์ระหว่างอะมิโนเทอร์มินัลโปรบีไทป์แนทริยูเรติกเป็ปไทด์ และการลดลงของเลือดไปเลี้ยงกล้ามเนื้อหัวใจ โดยใช้สารเภสัชรังสี 99 เอ็ม เทคนิเซียมเซสตามิบิในผู้ป่วยโรคกล้ามเนื้อหัวใจขาดเลือดเรื้อรัง

Abstract

ความสำคัญและที่มาของปัญหาการวิจัย เนื่องจากปัจจุบันยังไม่มีข้อมูลที่สรุปชัดเจนเกี่ยวกับอะมิโนเทอร์มินัลโปรบีไทป์แนทริยูเรติกเป็ปไทด์ (เอ็นทีโปรบีเอ็นพี) ในการนำมาเป็นตัวแสดงถึงภาวะการกระตุ้นให้เกิดกล้ามเนื้อหัวใจขาดเลือด หรือความสัมพันธ์กับพื้นที่ของกล้ามเนื้อหัวใจขาดเลือด วัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างผลต่างที่เพิ่มขึ้นของระดับเอ็นทีโปรบีเอ็นพีและพื้นที่การลดลงของเลือดไปเลี้ยงกล้ามเนื้อหัวใจโดยใช้สารเภสัชรังสีในการทำนายพื้นที่กล้ามเนื้อหัวใจขาดเลือดและพยากรณ์โรคในผู้ป่วยกล้ามเนื้อหัวใจขาดเลือดเรื้อรัง วิธีการวิจัย ตรวจระดับเอ็นทีโปรบีเอ็นพีในพลาสมาขณะพักและหลังจากการตรวจการลดลงของเลือดไปเลี้ยงกล้ามเนื้อหัวใจโดยใช้สารเภสัชรังสี 99 เอ็ม เทคนิเชียมเซสตามิบิทันที ในผู้ป่วยที่สงสัยโรคกล้ามเนื้อหัวใจขาดเลือด ติดต่อกันจำนวน 100 คน โดยใช้ภาพบูลส์อายในการคำนวนพื้นที่การลดลงของเลือดไปเลี้ยงกล้ามเนื้อหัวใจ ผลการวิจัย ระดับเอ็นทีโปรบีเอ็นพีขณะพักในผู้ป่วยที่มีการลดลงของเลือดไปเลี้ยงกล้ามเนื้อหัวใจมีค่าสูงกว่าผู้ป่วยที่ผลปกติอย่างมีนัยสำคัญ (2,291.80 (5.8/35,304.0) พิโคกรัมต่อมิลลิลิตร และ 159.82 (16.3/590.9) พิโคกรัมต่อมิลลิลิตร, p<0.001) ระดับเอ็นทีโปรบีเอ็นพีหลังการตรวจด้วยสารเภสัชรังสีมีการเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญเมื่อเทียบกับค่าขณะพักเฉพาะกลุ่มที่ตรวจด้วยการวิ่งสายพาน (p=0.013) ความสัมพันธ์ระหว่างผลต่างของเอ็นทีโปรบีเอ็นพีและพื้นที่การลดลงของเลือดไปเลี้ยงกล้ามเนื้อหัวใจชั่วคราวอยู่ในระดับตํ่ามากและไม่มีนัยสำคัญทางสถิติ (r = -0.189, p = 0.120) สรุป ผลต่างของระดับเอ็นทีโปรบีเอ็นพีไม่มีความสัมพันธ์กับภาวะการกระตุ้นให้เกิดกล้ามเนื้อหัวใจขาดเลือด ระดับเอ็นทีโปรบีเอ็นพีขณะพักที่สูงในผู้ป่วยที่สงสัยว่าเป็นโรคกล้ามเนื้อหัวใจขาดเลือดอาจช่วยเพิ่มแนวโน้มในการวินิจฉัยโรคได้