การทดลองกับนักศึกษามหาวิทยาลัยเกี่ยวกับผลของการช่วยตนเองไม่ได้ ที่เกิดจากการเรียนรู้ที่มีต่อความมั่นใจในการทำงานและผลงานในภายหลัง

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของการช่วยตนเองไม่ได้เกิดจากการเรียนรู้จากการจัดสภาพการณ์ประสบความสำเร็จเมื่อตอบถูก ประสบความล้มเหลวเสมอไม่ว่าจะตอบอย่างไรก็ตาม ประสบความสำเร็จเสมอไม่ว่าจะตอบอย่างไรก็ตามและสภาพการณ์ควบคุม กลุ่มตัวอย่างประกอบด้วยนักศึกษาชั้นปีที่ 1 ของมหาวิทยาลัยศรีนครินวิโรฒ ปทุมวัน กลุ่มละ 20 คนจำนวน 4 กลุ่ม รวมทั้งสิ้น 80 คนที่ได้มาโดยการสุ่ม เครื่องมือที่ใช้ในการทดลองในช่วงแรกคือแบบทดสอบสมมุติฐานของลีไวน์ แล้วให้ผู้ร่วมทดลองประเมินความมั่นใจในการทำงานในช่วงหลังของการทดลอง จากนั้นในช่วงหลังของการทดลองก็ให้ผู้ร่วมการทดลองตอบแบบทดสอบโปรเกรสซีพแมทรีซิส ฉบับมาตรฐานชุด D และ E สถิติที่ใช้คือการวิเคราะห์ความแปรปรวนทางเดียวและการเปรียบเทียบค่าเฉลี่ยนเป็นรายคู่ด้วยวิธีของเซฟเฟ โดนผู้วิจัยตั้งสมมุติฐานว่า 1.กลุ่มที่ประสบความสำเร็จเมื่อตอบถูก กลุ่มที่ประสบความสำเร็จเสมอไม่ว่าจะตอบอย่างไรก็ตามและกลุ่มควบคุมที่มีความมั่นใจในการทำงานภายหลังของการทดลองสูงกว่ากลุ่มที่ประสบความล้มเหลวเสมอไม่ว่าจะตอบอย่างไรก็ตาม 2.กลุ่มที่ประสบความสำเร็จเมื่อตอบถูก กลุ่มที่ประสบความสำเร็จเสมอไม่ว่าจะตอบอย่างไรก็ตามและกลุ่มควบคุมได้คะแนนแบบทดสอบโปรเกรสซีพแมทรีซีสสูงกว่ากลุ่มที่ประสบความล้มเหลวเสมอไม่ว่าจะตอบอย่างไรก็ตาม ผลการวิจัยปรากฏว่าสนับสนุนสมมุติฐานทั้ง 2 ข้อดังกล่าวที่ระดับความมีนัยสำคัญทางสถิติ (P<.001)