ปัญหาพฤติกรรมและแบบการอบรมเลี้ยงดูของครอบครัวเด็กบกพร่องทางสติปัญญาอายุ 6-11 ปีที่มารับบริการแบบผู้ป่วยในของโรงพยาบาลราชานุกูล

Abstract

การวิจัยเชิงพรรณนานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปัญหาพฤติกรรมและแบบการอบรมเลี้ยงดูเด็กบกพร่องทางสติปัญญาอายุ 6-11 ปีที่รับบริการแบบผู้ป่วยในของโรงพยาบาลราชานุกูล และ ความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยบางประการกับปัญหาพฤติกรรม กลุ่มตัวอย่าง 120 ราย เป็นผู้ปกครองของเด็ก เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยคือ แบบสำรวจพฤติกรรมเด็ก (TYC) แบบสอบถามแบบการอบรมเลี้ยงดู และแบบการสัมภาษณ์แบบกึ่งมีโครงสร้าง วิเคราะห์ข้อมูลโดยคำนวณค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และศึกษาปัจจัยที่มีความสัมพันธ์โดยการคำนวณค่าไคสแควร์ และค่าเพียร์สัน ผลการวิจัยในทัศนะของผู้ปกครองพบว่า เด็กหญิงมีพฤติกรรมอยู่ในระดับมีปัญหา (ร้อยละ 34.7) มากกว่าเด็กชาย (ร้อยละ28.2) โดยเด็กหญิงมีคะแนนปัญหาพฤติกรรมแบบเก็บกดสูงกว่าเด็กชายในด้านแยกตนเองจากสังคม (ร้อยละ28.6) และมีอาการเจ็บป่วยที่ไม่พบความผิดปกติทางกาย(ร้อยละ24.5) ขณะที่เด็กชายมีคะแนนปัญหาพฤติกรรมแบบแสดงออกสูงกว่าเด็กหญิงในพฤติกรรมเด็กกว่าวัย(ร้อยละ59.2) พบว่าปัญหาการพูดและการขาดสมาธิ สนใจสิ่งใดได้ไม่นานเป็นปัญหาที่ต้องการแก้ไขมากที่สุด การอบรมเลี้ยงดู ผู้ปกครองส่วนใหญ่เลือกใช้แบบการอบรมเลี้ยงดูแบบประชาธิปไตย(ร้อยละ60) พบว่าปัจจัยแบบการอบรมเลี้ยงดูมีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมทั้งทางบวกและทางลบอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 โดยคะแนนการอบรมเลี้ยงดูแบบประชาธิปไตยสัมพันธ์ทางลบกับพฤติกรรมเด็กกว่าวัยในเด็กชายอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 คะแนนการอบรมเลี้ยงดูแบบปกป้องคุ้มครองสัมพันธ์ทางลบกับอาการวิตกกังวล และอาการเจ็บป่วยที่ไม่พบความผิดปกติทางกายในเด็กหญิงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ.01 ขณะที่ปัจจัยอื่นไม่พบว่ามีความสัมพันธ์กับปัญหาพฤติกรรมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ