การวิเคราะห์การออกเสียงภาษาอังกฤษของนักศึกษาวิชาเอกภาษาอังกฤษ ระดับประกาศนียบัตรวิชาการศึกษาชั้นสูง

Abstract

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาวิเคราะห์ข้อผิดและสาเหตุของข้อผิดซึ่งเป็นปัญหาในการออกเสียงภาษาอังกฤษของนักศึกษาวิชาเอกภาษาอังกฤษ ระดับประกาศนียบัตรวิชาการศึกษาชั้นสูง โดยผู้วิจัยได้สร้างแบบสอบการออกเสียงภาษาอังกฤษขึ้นฉบับหนึ่ง กำหนดให้กลุ่มตัวอย่างประชากรออกเสียงคำโดด 180 คำ พูดประโยคที่อยู่โดด ๆ 10 ประโยค อ่านข้อความยาว 94 คำ และพูดบทสนทนาสั้น ๆ 1 บท นำแบบสอบที่สร้างขึ้นไปตรวจสอบความตรงของเนื้อหา และความครอบคลุมหน่วยเสียงสำคัญในภาษาอังกฤษ แล้วนำไปทดลองใช้กับนักศึกษาวิชาเอกภาษาอังกฤษระดับประกาศนียบัตรวิชาการศึกษาชั้นสูงจำนวน 10 คน เพื่อดูความเหมาะสมของคำสั่งและเวลา แล้วจึงนำแบบสอบไปทดสอบกับกลุ่มตัวอย่างประชากร ซึ่งเป็นนักศึกษาวิชาเอกภาษาอังกฤษระดับประกาศนียบัตรวิชาการศึกษาชั้นสูง ในวิทยาลัยครูส่วนกลาง 4 แห่ง จำนวน 100 คน โดยบันทึกคำตอบลงในเครื่องบันทึกเสียง หลังจากนั้นจึงถ่ายเทปเป็นตัวเขียนตามหลักภาษาศาสตร์ เพื่อหาข้อผิดในการออกเสียงภาษาอังกฤษด้วยวิธีการคำนวณค่าร้อยละ แล้ววิเคราะห์สาเหตุที่ทำให้เกิดข้อผิด และสรุปปัญหาการออกเสียงภาษาอังกฤษจากการวิเคราะห์ข้อผิดเทียบกับผลวิเคราะห์เปรียบเทียบระบบเสียงภาษาไทยกับภาษาอังกฤษ ผลการวิเคราะห์สรุปได้ว่า ในการออกเสียงภาษาอังกฤษของกลุ่มตัวอย่างประชากร มีข้อผิดทั้งในด้านการออกเสียงสระและพยัญชนะ การออกเสียงเน้น และการใช้ทำนองเสียง โดยข้อผิดที่มีอัตราการปรากฏมากที่สุดคือ การใช้ทำนองเสียง และลักษณะของข้อผิดในการใช้ทำนองเสียงที่พบมากที่สุดคือ การใช้ระดับเสียงผิด ส่วนข้อผิดที่มีอัตราการปรากฏน้อยที่สุดคือ การออกเสียงสระ ซึ่งผลการวิเคราะห์ข้อผิดนี้สอดคล้องกับผลการเปรียบเทียบระบบเสียงภาษาไทยและภาษาอังกฤษ ส่วนสาเหตุที่ทำให้เกิดข้อผิดในการออกเสียงภาษาอังกฤษ เกิดจากการแทรกแซงของภาษาไทย ความยากของตัวภาษาเอง และความผิดพลาดของนักศึกษาเองในการพัฒนาการใช้ภาษา