อนิยมสรรพนามและปฤจฉาสรรพนาม : การศึกษาเชิงประวัติ

Abstract

งานวิจัยนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อศึกษาความสัมพันธ์ของอนิยมสรรพนามและปฤจฉาสรรพนามที่มีรูปเดียวกันในสมัยต่าง ๆ และศึกษาพัฒนาการของอนิยมสรรพนามและปฤจฉาสรรพนามที่มีรูปเดียวกันในสมัยต่าง ๆ โดยใช้ข้อมูลจากเอกสารที่ตีพิมพ์และเผยแพร่แล้วของแต่ละสมัย ผลการวิจัยพบอนิยมสรรพนามและปฤจฉาสรรพนามที่มีรูปเดียวกันจำนวนทั้งหมด 30 รูป จำแนกตามรูปภาษาได้ 2 ประเภทคือคำมูลและคำประสม ซึ่งในสมัยสุโขทัยเท่านั้นที่มีรูปภาษาทั้ง 2 ประเภทนี้ ส่วนในสมัยอื่น ๆ พบเฉพาะคำประสมเพียงประเภทเดียว ทางด้านวากยสัมพันธ์ อนิยมสรรพนามปรากฏได้ในปริบทต่อไปนี้ ได้แก่ ปรากฏหน้าหน่วยขยายนามได้ 3 ประเภท ปรากฏในตำแหน่งกรรมของกริยาวลีบอกปฏิเสธ ปรากฏในประโยคที่มีคำลงท้ายแสดงการถามแบบตอบรับ-ปฏิเสธ ปรากฏในอนุประโยค และปรากฏในประโยคเชื่อม ในปริบทเหล่านี้ปฤจฉาสรรพนามปรากฏไม่ได้ ทางด้านความหมาย อนิยมสรรพนามจะปรากฏในปริบทที่แสดงความหมายเจาะจงหรือไม่เจาะจงก็ได้ ผู้พูดรู้ข้อมูลหรือไม่รู้ข้อมูลก็ได้ และผู้พูดไม่ต้องการ คำตอบจากผู้ฟัง ส่วนปฤจฉาสรรพนามจะปรากฏได้เฉพาะในปริบทที่แสดงความหมายเจาะจง ผู้พูดไม่รู้ข้อมูล และต้องการคำตอบจากผู้ฟัง ทางด้านหน้าที่ ผู้วิจัยใช้ทฤษฎีการกลายเป็นคำไวยากรณ์มาอธิบายปรากฏการณ์ที่อนิยมสรรพนามและปฤจฉาสรรพนามมีรูปเดียวกันแต่ทำหน้าที่ได้ 2 หน้าที่ สรุปได้ว่า อนิยมสรรพนามเป็นคำที่กลายมาจากปฤจฉาสรรพนามโดยผ่านกระบวนการทางวากยสัมพันธ์ ได้แก่ การแยกคำ การบังคับการปรากฏ การสูญคุณสมบัติของหมวดคำเดิม การวิเคราะห์ใหม่ และผ่านกระบวนการทางความหมาย ได้แก่ การทำให้มีความหมายทั่วไป และการขยายขอบเขตเชิงอุปลักษณ์ จากการศึกษาในแต่ละสมัยพบว่าการกลายของปฤจฉาสรรพนามมีลักษณะแตกต่างกัน เนื่องจากการกลายไม่ได้เกิดขึ้นพร้อมกันแต่มีลักษณะค่อยเป็นค่อยไป และพบว่าในจำนวนรูปคำทั้งหมด 30 รูป มีเพียง 2 รูปเท่านั้น ได้แก่ ผู้ใด เท่าใด ที่แสดงให้เห็นว่าการกลายมีพัฒนาการต่อเนื่องตลอดทุกสมัย