ระบบการระบายอากาศ และวัณโรคในบุคลากรทางการแพทย์ในโรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์

Abstract

การศึกษาเชิงพรรณนา ณ จุดเวลาใด เวลาหนึ่ง ในครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาถึง ประสิทธิภาพของระบบการระบายอากาศและความสัมพันธ์กับความเสี่ยงของการติดเชื้อวัณโรคใน บุคลากรทางการแพทย์ในโรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ กลุ่มตัวอย่างในการศึกษานี้ ประกอบด้วย 45 หอผู้ป่วย และ 118 ห้อง ซึ่งมีความแตกต่างกันของระดับความเสี่ยงของการติดเชื้อวัณโรคในโรงพยาบาล การเก็บข้อมูล อาศัย แบบสอบถาม การสำรวจ และการวัดสิ่งแวดล้อม (การระบายอากาศ อุณหภูมิ และความชื้นสัมพัทธ์) ในระหว่างเดือนธันวาคม 2547 ถึง เดือนกุมภาพันธ์ 2548 ผลการศึกษา พบว่า ระบบการระบายอากาศส่วนใหญ่ เป็นระบบปรับอากาศแบบรวมที่มีเครื่องแยกส่วน (27/45 หรือร้อยละ 60.0 ของหอผู้ป่วย และ 73/118 หรือร้อยละ 61.9 ของห้อง) มีเพียง 6/45 หรือร้อยละ 13.3 ของจำนวนหอผู้ป่วย และ 11/118 หรือร้อยละ 9.3 ของห้องเท่านั้นที่มีการระบาย อากาศที่เหมาะสม(ตามมาตรฐานของวิศวกรรมสถานแห่งประเทศไทย และ ASHRAE) เมื่อพิจารณา แผนกผู้ป่วยใน ในระหว่างปี พ.ศ.2547 พบว่า มีจำนวน 2 หอผู้ป่วยที่ไม่มีผู้ป่วยวัณโรคเข้ารับการรักษา ในโรงพยาบาล (หอผู้ป่วยที่ไม่มีความเสี่ยงต่อวัณโรค) ในขณะที่มีจำนวน 7 และ 8 หอผู้ป่วย มีผู้ป่วยวัณโรคที่เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล 1-5 ราย(หอผู้ป่วยที่มีความเสี่ยงต่อวัณโรคต่ำ) และ 6 ราย (หอผู้ป่วยที่มีความเสี่ยงต่อวัณโรคปานกลาง/สูง) ตามลำดับ ในระหว่างปี พ.ศ. 2541- พ.ศ. 2545 มีบุคลากรทางการแพทย์เป็นวัณโรคจำนวน 25 ราย และกระจายอยู่ใน 14/45 หอผู้ป่วย อย่างไรก็ตามเมื่อวิเคราะห์ในรายละเอียด พบว่า ไม่มีความสัมพันธ์ระหว่างประสิทธิภาพของระบบการระบายอากาศ จำนวนผู้ป่วยวัณโรคกับความเสี่ยงของการติดเชื้อวัณโรคในหอผู้ป่วย ซึ่งวัดโดย การเป็นวัณโรคในบุคลากรทางการแพทย์ โดยสรุป จากการศึกษานี้สามารถให้ข้อมูลพื้นฐานที่เป็นประโยชน์ในการประเมินความเสี่ยงต่อการติดเชื้อวัณโรคในโรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์