ผลของการเสริมแรงสองแบบที่มีต่อการฝึกการแก้ปัญหา ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อที่จะศึกษาผลของการเสริมแรงสองแบบที่มีต่อการฝึกแก้ปัญหาของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น และต้องการศึกษาเกี่ยวกับความแตกต่างของความสามารถในการแก้ปัญหาของนักเรียนอันเนื่องมาจากการฝึกแก้ปัญหาโดยให้การเสริมแรงทางสังคม (วาจา ท่าทาง) ให้การเสริมแรงที่เป็นเบี้ยอรรถกร หรือสิ่งของและไม่ให้การเสริมแรง ความแตกต่างของความสามารถในการแก้ปัญหาของนักเรียนชายและนักเรียนหญิงภายใต้เงื่อนไขการเสริมแรงแต่ละแบบ กลุ่มตัวอย่างเป็นนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น (มัธยมศึกษาปีที่ 1-3 ) โรงเรียนสหศึกษา 3 โรงเรียน สังกัดกรมสามัญศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ ในกรุงเทพมหานคร ปีการศึกษา 2522 จำนวน 90 คน ผู้รับการทดลองทั้งหมด ได้รับคัดเลือกโดยอาศัยคะแนนการทดสอบครั้งแรกเป็นเกณฑ์ และแบ่งเป็น 3 กลุ่ม (เงื่อนไข) แต่ละกลุ่มประกอบด้วยนักเรียน ชาย 15 คน นักเรียนหญิง 15 คน ได้แก่ กลุ่มที่ 1 ฝึกโดยได้รับการเสริมแรงทางสังคม กลุ่มที่ 2 ฝึกโดยได้รับการเสริมแรงเป็นเบี้ยอรรถกรหรือสิ่งของ และกลุ่มที่ 3 ฝึกเพียงอย่างเดียว ไม่ได้รับการเสริมแรง มีการฝึกแก้ปัญหาทุกวัน วันละ 2 ชั่วโมง เป็นระยะเวลา 8 สัปดาห์ติดต่อกัน ผลการวิจัยปรากฏว่า 1. นักเรียนที่ได้รับการเสริมแรงทางสังคมระหว่างการฝึกแก้ปัญหา และนักเรียนที่ได้รับการเสริมแรงเป็นเบี้ยอรรถหรือสิ่งของระหว่างการฝึกแก้ปัญหา มีความสามารถในการแก้ปัญหา แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 กล่าวคือ นักเรียนกลุ่มที่ 1 มีความสามารในการแก้ปัญหาสูงกว่านักเรียน กลุ่มที่ 2 2. นักเรียนที่ได้รับการเสริมแรงทางสังคมระหว่างการฝึกแก้ปัญหา และนักเรียนที่ไม่ได้รับการเสริมแรงระหว่างการฝึกแก้ปัญหา มีความสามารถในการแก้ปัญหาแตกต่างกัน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 กล่าวคือ นักเรียนกลุ่มแรก มีความสามารถในการแก้ปัญหาสูงกว่านักเรียนกลุ่มหลัง 3. นักเรียนที่ได้รับการเสริมแรงเป็นเบี้ยอรรถกร หรือสิ่งของระหว่างการฝึกแก้ปัญหาและนักเรียนที่ไม่ได้รับการเสริมแรงระหว่างการฝึกแก้ปัญหา มีความสามารถในการแก้ปัญหาแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 กล่าวคือ นักเรียนกลุ่มแรก มีความสามารถการแก้ปัญหาสูงกว่านักเรียนกลุ่มหลัง 4. นักเรียนชายและนักเรียนหญิง ที่ได้รับการเสริมแรงทางสังคมระหว่างการฝึกแก้ปัญหา มีความสามารถในการแก้ปัญหา แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 กล่าวคือ นักเรียนหญิงมีความสามารถในการแก้ปัญหาสูงกว่านักเรียนชาย 5. นักเรียนชายและนักเรียนหญิงที่ได้รับการเสริมแรงเป็นเบี้ยอรรถกร หรือสิ่งของ ระหว่างการฝึกแก้ปัญหามีความสามารถในการแก้ปัญหาแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 กล่าวคือ นักเรียนหญิงมีความสามารถในการแก้ปัญหาสูงกว่านักเรียนชาย 6. นักเรียนชายและนักเรียนหญิงที่ไม่ได้รับการเสริมแรงระหว่างการฝึกแก้ปัญหามีความสามารถในการแก้ปัญหาไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 7. มีปฏิกริยาร่วมระหว่างการเสริมแรง และเพศในการแก้ปัญหาอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01