ปัญหากฎหมายในการบังคับจำนองอสังหาริมทรัพย์ระหว่างผู้ร่วมให้สินเชื่อ

Abstract

เนื่องด้วยในปัจจุบันเศรษฐกิจของประเทศเติบโตเป็นอย่างมาก มีการพัฒนาประเทศและการลงทุนในรูปแบบต่างๆ มากมายซึ่งต้องการเงินลงทุนเป็นจำนวนมากการร่วมให้สินเชื่อโดยสถาบันการเงินหลายๆแห่ง โดยมีหลักประกันเป็นการจำนองอสังหาริมทรัพย์สิ่งเดียวกันให้แก่ผู้ร่วมให้สินเชื่อทุกรายร่วมกันในลำดับเดียวกัน จึงเกิดขึ้นอย่างแพร่หลาย การวิจัยครั้งนี้ จึงมีจุดมุ่งหมายที่จะศึกษาผลทางกฎหมายของการจำนองอสังหาริมทรัพย์สิ่งเดียวกันเพื่อเป็นประกันหนี้แก่ผู้รับจำนองหลายรายในลำดับเดียวกันว่า จะมีผลให้ผู้รับจำนองแต่ละรายมีสิทธิเหนือทรัพย์จำนองนั้นอย่างไร ผลจากการวิจัยพบว่า การจำนองอสังหาริมทรัพย์สิ่งเดียวกันให้แก่ผู้ร่วมให้สินเชื่อทุกรายร่วมกันในลำดับเดียวกันนั้น มีผลทำให้ผู้ร่วมให้สินเชื่อแต่ละรายมีฐานะเป็นผู้รับจำนองลำดับเดียวกันและมีสิทธิที่จะบังคับจำนองนำทรัพย์จำนองออกขายทอดตลาดเพื่อชำระหนี้ที่ผู้กู้มีอยู่กับตนเองได้โดยลำพัง และเมื่อผู้ร่วมให้สินเชื่อรายใดรายหนึ่งใช้สิทธิบังคับจำนองทรัพย์จำนองออกขายทอดตลาดแล้ว ก็จะมีผลให้การจำนองที่มีอยู่กับผู้ร่วมให้สินเชื่อทุกรายระงับสิ้นไปด้วย แต่ทั้งนี้ แม้จะมีการบังคับจำนองนำทรัพย์จำนองออกขายทอดตลาดแล้ว สิทธิของผู้ร่วมให้สินเชื่อรายอื่นๆ ที่มีอยู่เหนือทรัพย์จำนองก็จะยังคงได้รับความคุ้มครองตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง โดยในกรณีนี้ ผู้ร่วมให้สินเชื่อรายอื่นสามารถใช้สิทธิยื่นคำขอรับชำระหนี้ในฐานะเจ้าหนี้จำนองตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 289 ได้ แต่อย่างไรก็ดี จากการวิจัยพบว่า บทบัญญัติของกฎหมายในประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา 287 และมาตรา 289 ซึ่งมีขึ้น เพื่อคุ้มครองสิทธิของผู้รับจำนองมิให้ถูกกระทบกระเทือนจากการบังคับคดียังมีข้อความไม่ชัดเจนจึงสมควรให้มีการกำหนดขอบเขตการใช้สิทธิตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งทั้งสองมาตราให้ชัดเจนขึ้น