วรรณยุกต์ในภาษาไทยถิ่นจังหวัดอ่างทองและพระนครศรีอยุธยา

Abstract

จุดมุ่งหมายของวิทยานิพนธ์ฉบับนี้คือ ศึกษาระบบวรรณยุกต์และสัทลักษณะของวรรณยุกต์ใน ภาษาไทยถิ่นกลางที่พูดในอำเภอทุกอำเภอของจังหวัดอ่างทองและพระนครศรีอยุธยา เพื่อนำผลการศึกษามาเปรียบเทียบแบ่งกลุ่มภาษาไทยถิ่นย่อย ข้อมูลที่ใช้เป็นคำเดียวซึ่งอาจมีพยางค์เดียวหรือหลายพยางค์ก็ได้ ข้อมูลดังกล่าวได้จากการสัมภาษณ์ผู้บอกภาษาจำนวน 23 คน ซึ่งคัดเลือกอย่างมีเกณฑ์และถือว่า เป็นตัวแทนของผู้พูดภาษาไทยถิ่นอ่างทองและพระนครศรีอยุธยา 23 อำเภอ ผลการวิจัยแสดงว่า ภาษาไทยถิ่นในบริเวณที่ศึกษาแบ่งออกเป็นภาษาถิ่นย่อยได้ และการแบ่ง ภาษาถิ่นโดยใช้สัทลักษณะของหน่วยเสียงวรรณยุกต์แต่ละหน่วย ได้ผลแตกต่างจากการแบ่งภาษาถิ่นโดยพิจารณาระบบวรรณยุกต์ทั้งระบบ การแบ่งภาษาถิ่นด้วยวิธีแรกทำให้แบ่งเป็นภาษาถิ่นย่อยได้ดังนี้ หน่วยเสียงวรรณยุกต์ที่ 1 หน่วยเสียงวรรณยุกต์ที่ 2 หน่วย เสียงวรรณยุกต์ที่ 4 และหน่วย เสยงวรรณยุกต์ ที่ 5 แต่ละหน่วยเสียงสามารถแบ่งเป็นภาษาถิ่นย่อยได้ 3 กลุ่ม แต่บริเวณที่ได้จากการแบ่งจะแตกต่างกัน ส่วนหน่วย เสียงวรรณยุกต์ที่ 3แบ่งภาษาถิ่นย่อยได้ 2 กลุ่ม สำหรับการแบ่งภาษาถิ่น โดยพิจารณาระบบวรรณยุกต์ทั้งระบบ ทำให้แบ่งภาษาถิ่นได้เป็น 4 กลุ่มคือ กลุ่มภาษาถิ่นย่อยอ่างทอง กลุ่มภาษาถิ่นย่อยอยุธยาตะวันตก กลุ่มภาษาถิ่นย่อยอยุธยากลาง และกลุ่มภาษาถิ่นย่อยอยุธยาตะวันออก ในงานวิจัยนี้ ผู้วิจัยได้เสนอวิธีการในการแบ่งภาษาถิ่น โดยอาศัยสัทลักษณะบ่งความต่างระหว่างถิ่น ซึ่งกำหนดขึ้นจากการพิจารณาอัตราการปรากฏของเสียงวรรณยุกต์ที่เป็นเสียงย่อยในแต่ละชุดเก็บข้อมูลและในบางกรณีจะกำหนดขึ้นจากการปรากฏหรือไม่ปรากฏของเสียงวรรณยุกต์ที่เป็นเสียงย่อย