ผลการพัฒนาโปรแกรมการฝึกที่มีต่อจุดเริ่มล้าในนักกีฬาเซปักตะกร้อประเภทคู่หญิงทีมชาติไทย

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาผลการพัฒนาโปรแกรมการฝึกที่มีต่อจุดเริ่มล้าด้วย การเปรียบเทียบผลก่อนและหลังเข้ารับการฝึกโปรแกรมการฝึกจุดเริ่มล้าในนักกีฬาเซปักตะกร้อประเภทคู่หญิง ทีมชาติไทย กลุ่มตัวอย่างเป็นนักกีฬาเซปักตะกร้อประเภทคู่หญิงทีมชาติไทย จำนวน 4 คน อายุระหว่าง 20 – 24 ปี โดยเลือกกลุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง กลุ่มตัวอย่างทุกคนเข้ารับการฝึกตามโปรแกรมการฝึกจุดเริ่มล้า ซึ่งเป็นการฝึกแบบหนักสลับเบา แบ่งเป็น 2 ระยะ คือ ระยะที่ 1 โปรแกรมการฝึกมีความหนัก 95 – 100 % ของอัตราการเต้นของหัวใจที่จุดเริ่มล้า และระยะที่ 2 โปรแกรมการฝึกมีความหนัก 100 – 105 % ของอัตรา การเต้นของหัวใจที่จุดเริ่มล้า แต่ละระยะของโปรแกรมใช้เวลาทั้งสิ้น 3 สัปดาห์ สัปดาห์ละ 2 วัน ทำการทดสอบจุดเริ่มล้าด้วยการวิเคราะห์การแลกเปลี่ยนก๊าซแบบวิธีวีสโลป ทดสอบก่อนและหลังเข้ารับการฝึกเป็นเวลา 6 สัปดาห์ จุดเริ่มล้าแสดงค่าเป็นอัตราการเต้นของหัวใจที่จุดเริ่มล้า และสมรรถภาพการใช้ออกซิเจนที่จุดเริ่มล้า นำผลที่ได้มาวิเคราะห์หาค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน เปอร์เซ็นต์ และเปรียบเทียบค่าเฉลี่ยโดยใช้ค่า “ ที ” ผลการวิจัยพบว่า 1. หลังการทดลอง 6 สัปดาห์ นักกีฬาเซปักตะกร้อหญิงที่ได้รับการฝึกตามโปรแกรมการฝึกจุดเริ่มล้า เมื่อเปรียบเทียบกับก่อนการทดลอง พบว่า อัตราการเต้นของหัวใจที่จุดเริ่มล้ามีค่าเฉลี่ยสูงขึ้น โดยไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 แต่มีการเปลี่ยนแปลงเพิ่มขึ้น +3.78 % 2. หลังการทดลอง 6 สัปดาห์ นักกีฬาเซปักตะกร้อหญิงที่ได้รับการฝึกตามโปรแกรมการฝึกจุดเริ่มล้า เมื่อเปรียบเทียบกับก่อนการทดลอง พบว่า สมรรถภาพการใช้ออกซิเจนที่จุดเริ่มล้ามีค่าเฉลี่ยสูงขึ้น แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และมีการเปลี่ยนแปลงเพิ่มขึ้น +13.19 % 3. หลังการทดลอง 6 สัปดาห์ นักกีฬาเซปักตะกร้อหญิงที่ได้รับการฝึกตามโปรแกรมการฝึกจุดเริ่มล้า เมื่อเปรียบเทียบกับก่อนการทดลอง พบว่า สมรรถภาพการใช้ออกซิเจนสูงสุดมีค่าเฉลี่ยสูงขึ้น โดยไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 แต่มีการเปลี่ยนแปลงเพิ่มขึ้น +6.04 % สรุปได้ว่าโปรแกรมการฝึกจุดเริ่มล้าสามารถเพิ่มระดับจุดเริ่มล้าในนักกีฬาเซปักตะกร้อประเภทคู่หญิง ทีมชาติไทย