การนำหลักสัญญาที่มีผลเป็นการให้ความคุ้มครองบุคคลภายนอกมาปรับใช้ในหลักกฎหมายไทย

Abstract

หลักสัญญาที่มีผลเป็นการให้ความคุ้มครองบุคคลภายนอก เป็นหลักสัญญาที่มุ่งคุ้มครองบุคคลภายนอกผู้ได้รับความเสียหายจากสัญญา อันบุคคลภายนอกสามารถฟ้องร้องเรียกค่าเสียหายจากคู่สัญญาได้โดยตรงแม้จะไม่ได้มีนิติสัมพันธ์กับคู่สัญญา เมื่อพิจารณาหลักกฎหมายสัญญาภายใต้ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ของไทยมีสัญญาเพื่อประโยชน์ของบุคคลภายนอกตามมาตรา 374 ที่มีความคล้ายคลึงหลักสัญญาที่มีผลเป็นการให้ความคุ้มครองบุคคลภายนอก อย่างไรก็ตามหลักกฎหมายดังกล่าวเป็นหลักยกเว้นของหลัก Privity of Contract จึงต้องตีความโดยเคร่งครัด ดังนี้แล้วจึงทำให้ไม่สามารถนำหลักกฎหมายสัญญาดังกล่าวไปปรับใช้กับกรณีการเยียวยาความเสียหายของบุคคลภายนอกผู้ได้รับความเสียหายจากการไม่ปฏิบัติชำระหนี้ตามสัญญาหรือการปฏิบัติชำระหนี้บกพร่อง อันจะทำให้บุคคลภายนอกดังกล่าวต้องฟ้องร้องโดยอาศัยหลักกฎหมายละเมิดซึ่งก่อภาระการพิสูจน์ที่มากเกินสมควรต่อผู้เสียหาย และยิ่งไปกว่านั้นในกรณีที่เป็นความเสียหายที่ไม่มีความเสียหายทางกายภาพเกิดขึ้นบุคคลภายนอกผู้ได้รับความเสียหายจะไม่ได้รับการคุ้มครองภายใต้หลักกฎหมายละเมิดอีกด้วย ในประเทศอังกฤษภายหลังจากมีประกาศใช้ The Contracts (Rights of Thirds Parties) Act 1999 ทำให้บุคคลภายนอกสามารถมีสิทธิในสัญญาได้ไม่ว่าจะเป็นการบังคับชำระหนี้และการฟ้องเรียกเสียหายจากคู่สัญญาโดยตรงซึ่งเป็นการคุ้มครองบุคคลภายนอกมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม และประเทศเยอรมนีศาลได้สร้างหลักการทางสัญญาขึ้นให้โดยคู่สัญญาหน้าที่ในการปฏิบัติตามสัญญาด้วยความระมัดระวังอีกประการหนึ่ง โดยใช้มาตรา 328 ประมวลกฎหมายแพ่งเยอรมันเป็นฐานสำหรับการคุ้มครองบุคคลภายนอกผู้ได้รับความเสียหาย โดยวิทยานิพนธ์ฉบับนี้เสนอให้นำหลักสัญญาที่มีผลเป็นการให้ความคุ้มครองบุคคลภายนอกมาปรับใช้กับหลักกฎหมายของไทย โดยกำหนดลักษณะสัญญาที่มีผลเป็นการคุ้มครองบุคคลภายนอก ขอบเขตของสัญญา ลักษณะของบุคคลภายนอก และการเกิดขึ้นของสิทธิของบุคคลภายนอกตามหลักสัญญาดังกล่าวในประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ของไทย เพื่อเป็นการลดปัญหาภาระการพิสูจน์ของบุคคลภายนอกผู้ได้รับความเสียหายสำหรับการฟ้องร้องตามหลักกฎหมายละเมิด ตลอดจนเป็นการอุดช่องว่างสำหรับความเสียหายทางเศรษฐกิจที่เกิดขึ้นกับบุคคลภายนอก