ความสัมพันธ์ระหว่างสัมพันธภาพเชิงช่วยเหลือของอาจารย์และนักศึกษา กับประสบการณ์ปฏิบัติการพยาบาลทางคลินิคของนักศึกษาพยาบาล ในสถาบันอุดมศึกษาเอกชน

Abstract

การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงสหสัมพันธ์ เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างสัมพันธภาพเชิงช่วยเหลือของอาจารย์และนักศึกษากับประสบการณ์ปฏิบัติการพยาบาลทางคลินิกของนักศึกษาพยาบาลในสถาบันอุดมศึกษาเอกชน และกลุ่มตัวพยากรณ์ที่ร่วมกับพยากรณ์ประสบการณ์ปฏิบัติการพยาบาลทางคลินิกของนักศึกษาพยาบาล ตัวอย่างประชากรคือนักศึกษาพยาบาลชั้นปีที่ 2 และ 3 ของสถาบันอุดมศึกษาเอกชน จำนวน 460 คน เลือกโดยการสุ่มตัวอย่างแบบเฉพาะเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยคือ แบบสอบถามที่ผู้วิจัยสร้างขึ้น ผ่านการทดสอบความตรงตามเนื้อหาและความเที่ยงแล้วผลการวิจัยที่สำคัญสรุปได้ดังนี้ 1. ค่าเฉลี่ยของสัมพันธภาพเชิงช่วยเหลือของอาจารย์และนักศึกษารวมทุกด้านและรายด้านคือ การร่วมรู้สึก การยอมรับ การแสดงออกอย่างอบอุ่นและเอื้ออาทร การเป็นแบบอย่างการมีความซื่อสัตย์ การทำกิจกรรมส่งเสริมการเรียนรู้โดยตรงกับประสบการณ์ปฏิบัติการพยาบาลทางคลินิกรวมทุกด้านและด้านต่อตนเอง ต่องานและต่อวิชาชีพของนักศึกษาพยาบาลอยู่ในระดับปานกลาง 2. สัมพันธภาพเชิงช่วยเหลือของอาจารย์และนักศึกษามีความสัมพันธ์ทางบวกระดับปานกลางกับประสบการณ์ปฏิบัติการพยาบาลทางคลินิกของนักศึกษาพยาบาลอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 3. ตัวแปรที่มีความสำคัญในการร่วมพยากรณ์ประสบการณ์ปฏิบัติการพยาบาลทางคลินิกของนักศึกษาพยาบาลในสถาบันอุดมศึกษาเอกชน ตามลำดับคือ การเป็นแบบอย่าง การทำกิจกรรมส่งเสริมการเรียนรู้โดยตรง การแสดงออกอย่างอบอุ่มและเอื้ออาทร ซึ่งร่วมกันพยากรณ์ประสบการณ์ปฏิบัติการพยาบาลทางคลินิกของนักศึกษาพยาบาลได้อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 ได้ร้อยละ 32.60 (R² = .3260) ได้สมการทำนายดังต่อไปนี้ สมการในรูปคะแนนดิบ Y = 1.6404 + .2547 MODEL + .1219 FACILIT + .0827 WARMTH สมการในรูปของคะแนนมาตรฐาน Z = .3653 MODEL + .1718 FACILIT + .1335 WARMTH