ความสัมพันธ์ระหว่างรูปแบบความผูกพันและเจตคติ ในการแสวงหาความช่วยเหลือจากนักวิชาชีพของนักศึกษา

Abstract

การวิจัยนี้แบ่งเป็น 2 ส่วน การวิจัยส่วนที่ 1 เป็นการวิจัยเชิงพรรณนามีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษารูปแบบความผูกพันและเจตคติในการแสวงหาความช่วยเหลือจากนักวิชาชีพของนักศึกษาและเพื่อศึกษาเปรียบเทียบเจตคติในการแสวงหาความช่วยเหลือจากนักวิชาชีพของนักศึกษาที่มีรูปแบบความผูกพันที่แตกต่างกัน กลุ่มตัวอย่างเป็นนักศึกษาระดับปริญญาตรี 358 คน เครื่องมือ ที่ใช่โนการวิจัย คือแบบวัดความผูกพันและแบบสอบถามเจตคติในการแสวงหาความช่วยเหลือจากนักวิชาชีพ โดยผู้วิจัยเป็นผู้เก็บข้อมูลด้วยตนเอง ผลการวิจัยพบว่านักศึกษาที่มีรูปแบบความผูกพันแตกต่างกันจะมีเจตคติในการแสวงหาความช่วยเหลือจากนักวิชาชีพแตกต่างกัน การวิจัยส่วนที่ 2 มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของกลุ่มจิตสัมพันธ์ตามแนวชูทส์ที่มีต่อรูปแบบความผูกพันและเจตคติในการแสวงหาความช่วยเหลือจากนักวิชาชีพของนักศึกษา กลุ่มตัวอย่างจำนวน 24 คน ดัดเลือกจากกลุ่มตัวอย่างในการวิจัยส่วนที่ 1 ที่สมัครใจเข้าร่วมกลุ่มจิตสัมพันธ์ แบ่งเป็นกลุ่มทดลอง 12 คน กลุ่มควบคุม 12 คน เครื่องมือที่ใช่ในการวิจัย คือแบบวัด ความผูกพันและแบบสอบถามเจตคติในการแสวงหาความช่วยเหลือจากนักวิชาชีพกลุ่มทดลองได้เข้ากลุ่มจิตสัมพันธ์ตามแนวชูทส์จำนวน 20 ชั่วโมงต่อเนื่องโดยผู้วิจัยเป็นผู้นำกลุ่ม ผลการวิจัยพบว่า 1. หลังจากเข้ากลุ่มจิตสัมพันธ์นักศึกษามีรูปแบบการทำงานภายในเกี่ยวกับการมองตนเองและรูปแบบการทำงานภายในเกี่ยวกับการมองผู้อื่นด้านลบตํ่ากว่าก่อนเข้ากลุ่มจิตสัมพันธ์และตํ่ากว่ากลุ่มควบคุม 2. หลังจากเข้ากลุ่มจิตสัมพันธ์นักศึกษามีเจตคติในการแสวงหาความช่วยเหลือจากนักวิชาชีพเพิ่มขึ้นและสูงกว่ากลุ่มควบคุม