มาตรการทางกฎหมายในการกำกับดูแลธุรกิจแฟรนไชส์

Abstract

โดยหลักกฎหมาย สัญญาแฟรนไชล์เกิดขึ้นตามหลักเสรีภาพของการแสดงเจตนาของคู่สัญญา แต่เนื่องจากสถานะทางเศรษฐกิจและอำนาจการต่อรองที่ไม่เท่าเทียมกัน รวมทั้งสัญญาแฟรนไชส์ที่ใช้บังคับมักถูกกำหนดโดยผู้ให้สิทธิแต่เพียงฝ่ายเดียว จึงทำให้ผู้รับสิทธิถูกเอารัดเอาเปรียบจากข้อกำหนดหรือเงื่อนไขต่าง ๆ ในสัญญาประกอบกับการที่ผู้รับสิทธิเข้าทำสัญญา โดยไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับแฟรนไซส์ของผู้ให้สิทธิอย่างเพียงพอจึงทำให้ผู้รับสิทธิถูกหลอกลวงและเอารัดเอาเปรียบได้ง่าย จากการศึกษาพบว่า แม้ปัจจุบันการประกอบธุรกิจแฟรนไชส์จะได้รับการส่งเสริมและสนับสนุนจากทั้งภาครัฐและเอกชนมากขึ้น แต่ยังไม่มีมาตรการหรือบทบัญญัติกฎหมายใด ๆ ที่มากำกับดูแลการประกอบธุรกิจแฟรนไชส์เป็นการเฉพาะ ทั้งในเรื่องของข้อกำหนดหรือเงื่อนไขในสัญญา, การขายแฟรนไชส์หรือกฎเกณฑ์ที่กำหนดให้ผู้ให้สิทธิต้องเปิดเผยข้อมูลแฟรนไชส์ต่อผู้รับสิทธิหรือผู้ซื้อแฟรนไชส์ รวมถึงธุรกิจแฟรนไชส์มีข้อจำกัดของการปรันใช้กฎหมาย จึงได้เสนอแนะให้มีการออกมาตรการทางกฎหมาย โดยกำหนดให้เป็นหน้าที่ของผู้ให้สิทธิที่จะต้องเปิดเผยข้อมูลเกี่ยวกับแฟรนไชส์ที่สำคัญภายในระยะเวลาที่กำหนดต่อผู้รับสิทธิ เช่น ประวัติแฟรนไชส์, ประสบการณ์การดำเนินธุรกิจ, ฐานะทางการเงิน , สิทธิและหน้าที่ของผู้ให้สิทธิและผู้รับสิทธิ, ค่าธรรมเนียมต่าง ๆ ฯลฯ เป็นต้น ก่อนการเข้าทำสัญญาแฟรนไชส์ นอกจากนั้นควรมีหน่วยงานของรัฐเข้ามากำกับดูแลธุรกิจแฟรนไชส์เพื่อให้เกิดความเป็นธรรมและป้องกันการหลอกลวงในการดำเนินธุรกิจและในการทำสัญญาระหว่างผู้ให้สิทธิและผู้รับสิทธิด้วย